eski dizileri izlerken ağlamak

(bkz: bunları mı izlemişiz diye dertlenmekten gözlerin dolması)

ben eski çizgi filmleri seyrederken dahi duygusala bağlıyorum. eski türk filmlerini seyredince daha bir hüzün basıyor. o filmlerde oynayan, sevilen pek çok oyuncular hayatta değiller.

ikinci bahar'ı defalarca izledim. her izleyişimde gözlerim dolu dolu olurken çoğu sahnesini de ağlayarak izlerim.
eski dizileri izlerken ağlamaktan da öte o günlerin hatırasıdır aslında bizi duygulandıran.

öyle bir geçer zaman ki de yaşadığım durum. bu tabi geçmişe özlem duymak değil de daha çok sahnede anlatılmak istenen ve oyunculuklarla alakalı sanırım. dizi, türk aile yapısını bir dizide olabilecek en gerçekçi haliyle anlatmış çoğu sahnesinde. ilk bölümlerde ali kaptanın sofrada çıkarttığı tartışma, meteyle ve berrinle olan kavgaları, osmanın ağlamaları, aylinin babasının kötü bir şey yaptığını bilse bile asla kızamayışı falan çok gerçekçi ve insana dokunan sahnelerdi. üç dört kez izlemişimdir aynı hissettirdi hepsinde de.