eski filmlerde geçen son duanı et klişesi

eski filmlerde sıkça geçen klişedir, ve aslında orta çağlarda gardı düşmüş ve kurtulma olanağı kalmamış rakibine onu öldürmeden önce son dua etme fırsatı verme geleneğine bir atıftır.
buradaki asıl dikkat çekici olan şey ise, yakın zamana kadar bir insanın ister iyi ister kötü biri olsun, mutlak olarak bir ilahi inancı olduğunun ve kesin olarak dua edebileceği bir tanrısı olduğu varsayılması , dolayısıyla ateizmin bilinmediği ve birinin tanrıtanımaz olduğunun ön görülmediği olgusudur.

sahneyi dramatikleştirir. son duanı et çünkü öleceksin; umut edeceğin, dileyeceğin bir şey kalmadı artık.

(bkz: ben senin kancık kelleni ödlek bedeninden ayırmaya geldim.)