eski olan her şeyin acıtması

önünüze eski bir şarkı çıkar, beyniniz birden gözlerinize o şarkının hatıralarını dizer. anıları hatırlatmak için sadece şarkılara da gerek yoktur. gece uyumaya çalışırken veya "o" yoldan geçerken hiçbir şey yapmasanız bile eski bir anı aklınıza gelir hiç beklenmedik bir zamanda gözlerinizi doldurabilir.

benim için de voleybol topu görmek yüreğimi acıtır, onunla birlikte yürüdüğümüz yollar yüzüme acı bir gülümseme kondurur.

eski olan her şey canımızı yakar, nesneler anıları canlandırır. kimi acı bir gülümsemeye sebebiyet verir kimi ufak bir göz yaşına.

eski değil anısı olan.
eski bir çınar ağacı ağlatmaz da gider bir ölünün hırkasına ağlarsın.

acıtan tek bir şey vardır: senin bakış açın.

ya artık yaşanamayacak güzel anıları hatırlatır bu yüzden acıtır. ya da kötü anıları hatırlatır tekrar kırar bu yüzden acıtır.

''anı tatlı da acı da olsa her zaman ıstırap verir insana. belki başkası öyle değildir, ben duyarım bu ıstırabı. ama tatlıdır bu ıstırap. kalp acı çekmeye, ezilmeye, sıkışmaya, kederlenmeye başladığında anılar onu, gündüzün sıcağında kavrulmuş cılız, zavallı bir çiçeği akşam serinliğinde çiy tanelerinin canlandırdığı gibi canlandırır.''
dostoyevski

eski demeyelim de... hatırası olan resim, bir söz, cümle, bir nesne, bir mesaj, bir fotoğraf kadrajı....

aslında çok güzel tespit ama yenilik iyidir, değişim demektir. değişim insanın en iyi versiyonuna yaklaşması için güzel bir başlangıçtır.

(bkz: çocukken sahip olduğum kırmızı rugan ayakkabılar)
onlar da senin gibi çok tatlıydılar ama canımı yakardılar...

demiş şebnem ferah...
ben değil.
ben ne dicem...

ben en çok kadınlardan çektim!
''çok tatlısın'' deyip üzerime tuz dökenlerden...

yeniler de öyledir keza. şüphem yok.

ayakkabı konusunda tam tersi işler. terbiye olup ayağın şeklini alıp acıtmayacak hale geldiğinde eskimiştir.

çünkü hiçbir zaman ‘an’ da kalamayız, nankörüz.