evcil hayvan sahiplendiğinizde ailenizi nasıl ikna ettiniz sorunsalı

başlığı açan olarak başlayayım illa kedi sahibi olucam ya şimdi ya ileride isterseniz evime gelmeyin, o kediyi sahiplenicem oldu. şimdi de deli gibi seviyorlar leoyu. ben de onu tabi canım dostum o benim.

biz bir şey yapmadık, kedi yaptı yapacağını. aşık etti herkesi kendine.

önce ikna etmek gerek sonra hayvan sahibi olmak lazım. sonra sokağa atılıyor.

biraz bakalım okul açılınca geri veririz dedim 5 yıldır bizimle kocaman bir tosun oldu

edemedim. ailemi ikna etmeden hayvan sahiplenme gibi bir işin içine girmediğim için herhangi bir hayvanı da yarı yolda bırakmadım neyse ki.

öyle kediyi aşılarını yaptırıp kucağımda eve getirdim. ilk başlarda kediyle aynı ortamda bulunmayan ailemle şu an 3. sahipleneceğimiz kediye bakıyoruz.

bir iki günlük diye ikna ettim. sonra ya biz ya kedi diyen ailem benden daha fazla sevdiler kediyi zaten.

bu konuda şanslı bir insanım. hem annem hem de babam küçüklükten beri evcil hayvanlarla büyümüşler. o yüzden benim ikna etmeye kalkışmama gerek kalmadı. beni de öyle büyütmek istemişler. doğum günü fotoğraflarım vs. hep bir kedi var ortalıkta. şimdi de bu tanımı girerken yanımda tosun şakir yatıyor.

etmedim. zaten aklımdaydı ama ertelemiştik. babamla büyük bir kavga ettikten sonra özür mahiyetinde gidip bir yakınımızdan sahiplendik.
annemin çocukken kedisi varmış. babam hoşlanmaz kedilerden ama onunla ayrı yaşadığımız için sorun olmuyor.

ıkna etmeme gerek yoktu ki kucağında bir yavru ile eve gelince geri gönderemiyorlar. arkadaşımın köpeğinin yavruları olmuştu. minicik patileriyle koşturuyorlardı etrafta. hepsine bakamayacağını söyleyince heyecanlanıp çok mutlu olmuştum. bir tanesi vardı diğerleri gibi koşturup eğlenmiyordu. oturmuş köşeye bekliyor. hemen gittim yanına ne bir hareket ne bir korku. kucağımda eve kadar getirmiştim. ne kadar uslu olduğunu söyleyip duruyordum içimden. gün geçtikçe alıştı, hareketlendi. küçük de bir kulübe yaptık ona. 1 yaşına girmiş iyice alışmıştık birbirimize. çok da hareketliydi. saklambaç oynar gibi arardım bazen. yanında hem ağladım hem güldüm. daha iyi bir dostum da yoktu. 2 yaşına bile basmadan kaybettik. eceliyle de ölmeyince kahroluyor insan. evlat gibi oluyormuş gerçekten. dedikleri kadar varmış. yani diyeceğim o ki bakabilecek insanların ömründe bir kere de olsa bakması gerektiğini düşünüyorum. çok şey katar size.

soran kim. yapıştı paçama benimle eve girdi haspa. o gün bugündür evde. kovamıyoruz da.

bir sabah veli toplantısına giderken sokağın başında hasta bir kedi bulduk anne bu kedi hasta ölmesin lütfen dedim 1 ay öncesinde benim 1 yaşıma girdiğimde köpek sahiplenmislerdi benimle beraber büyümüş köpeğimizi kaybetmiştik onun üzüntüsü ile annem kedilerden nefret etmesine rağmen kucağına aldı toplantıya gidip sonrasında veterinerde 3 haftalık detavi süresince bizde kalmıştı iyileşince geri bırakmıştık sokağa çok üzülmüştüm.

valla bırak ikna etmeyi onlar teşvik etti kendimi bildim bileli...

evde kanarya, muhabbet kuşu, horoz, keklik (yavru almıştık kurtarmak adına kedi gibi oldu evimizde), cennet papağanı ve hatta ortaokul 2 de atmaca (pet shoptan alıp ertesi gün ormana salmıştık) ilave akvaryum kısacası hep bi canlı dost oldu...

şu anda da cennet papağanlarıma ailem bakıyor istanbul dışında benim yanımda ise şirin mi şirin bir guinea pig var...

hayvanları seviniz, sahipleniniz...

aileler sevmediğinden değil, sorumluluğu nedeniyle ve evin içinde istemiyorlar. yoksa annem de babam da çok sever hayvanları. yetiştirilme tarzları bu. alışık değiller. benim annemin en korktuğu şey hemşire olduğu için kistti. ilacını, anlatıp -kısmen de olsa- ikna etmiştim. içinde hep korku vardı, biliyorum.

temizlik konusunda çok hassas oluyorlar. ilk köpeğimde biz gelip gittikten sonra bütün evi dip köşe temizliyordu annem. herkes şaşırıyordu, eve nasıl kabul ettiğine. evlat diyordu, kıyamam. sonra tuvalet sıkıntısı olmadığını görünce, sevimli halleri falan derken üstüne bir de yorganın içinde ikimizi gördükçe de, alıştı duruma sanırım.

benim asıl ikna sıkıntım ilkinde değil, ikincisinde olmuştu zaten. ilk köpeğim öldüğünde kahrolmuştum, onlar da çok üzülmüştü. bu nedenle hep karşı çıktılar. getirince de kıyamadılar. ama 3. kez (hemen) yapamıyorum işte. biraz daha zamanı var.

fanustan çıkamayan bir evcil hayvan olunca sorun yapmadılar. *

konuşmayı öğrendiğimden beri kedi istediğim için en sonunda bıkıp almak zorunda kaldılar. başta kedimin 5 metre yakınına yaklaşmayan annem bir kaç ay sonra kediyle birlikte uyumaya başladı. aldıktan sonra alışmaları çok kolay oluyor kısaca. asla olmaz, yakınıma bile yaklaştırmam falan dediklerine bakmayın. evcil hayvan eve geldikten sonra pabucunuz dama atılıyor resmen.

aileden biri korkuyorsa imkansız durumdur.
kedim eve geldiğinde ailem bir hafta “hevesimi alıp” bırakacağımı sandığı için izin vermiş. tabi bir hayvanla yaşamak heves olmadığı için aylardır benimle, kedime aşığım, onun için deliriyorum vs vs. ailem hala evden gideceğine inanıyor ve başka birine vermem için ısrar ediyor. tabi bu tek başına mümkün değil yakında oğluşumla yeni eve çıkacağız. şimdiden evi ona göre düzenliyorum.
aileden biri gerçekten sevmiyorsa veya korkuyorsa kendi evinize çıkmadan bu işe kalkışmayın.

'' bu kedi evden giderse bende giderim.''

ben değil kedi ikna etti.

ben ciddi anlamda powerpoint sunumu hazırlayıp bize olan maliyetini ve bunların hepsini nasıl biriktirdiğim paradan karşılayacağımızı anlatmıştım. sonuç: bütün masraflarını babam ödedi.