evcil hayvan sahiplendiğinizde ailenizi nasıl ikna ettiniz sorunsalı

ben etmedim, onlar kararlılığım karşısında kendi kendilerine ikna oldular. * hayır yani küçük sevimli yavru bir pitonun kime ne zararı var? neymiş, büyürmüş de hepimizi uyurken yutarmış... yuh artık! *

evin en küçüğü olduğum için ikna etmem gerekmedi. o kedi dışarda sevgisiz ve aç iken benim ne kadar üzgün olacağımı biliyorlardı. aldım getirdim.

küçük olunca kıramıyorlar çünkü *

"hiçbir şekilde" diye cevap verilecek soru.

zaten köpekli evde doğdum. kedi kuş kaplumbağa balık köpek hamster, evde asla hayvan eksik olmadı.

uzun süre boyunca babam istemiyor diye sahiplenememiştim. 11 yaşlarında canıma tak etti, evimin karşısında bir pet shop vardı barınaktan aldığı hayvanları sahiplendiriyordu. biraz da birikmiş param vardı bayramdan falan, mamasını kum kabını alırım diye aldım paramı çıktım evden. tek bir sarman kedi vardı diğer kediler sahiplendirilmişti. öyle tek başına üzgün üzgün duruyordu daha 1.5 aylık bile değildi. kaptım getirdim kediyi eve. akşam babam geldi, kediyi kabul etmeyeceksen onu da alır dedemlere giderim diye tehdit ettim hahahaha, babam da ciddi olduğumu fark edince bir şey diyemedi. daha sonraları fark ettim, babam evcil hayvanın ölmesinden korkuyormuş. aldıktan çok kısa bir süre sonra canım kedim öldü, babam üç gün uyuyamadı. sandığım kadar kalpsiz değilmiş yani. aradan uzun zaman geçip ilk kedimin ölümünü atlattıktan sonra başka bir kedi sahiplendik, şimdi 4 yaşında. umarım senin ömrün çok daha uzun ve sağlıklı geçer sosis.

ya kedi gelir ya da ben giderim dedim. *

ikna edemedim biraz.
balıklarım ve kuşum bizde kalıyor. kedicik, anneannemde, bihter( köpeğim) teyzemin bahçesinde yaşıyor.

eve ilk alıp getirdiğim hayvan 2 tane papağandı. sonrasında da kendilerini öğretmiştim, kafesten açar-açmaz insanın kafasına konuyorlardı. babam pek karşı çıkmamıştı, annemse "yemini sen vereceksin" diye uyarmıştı.
sonrasında 1 yıl geçti, iki papağanım da öldü, yenisini aldım, böylece devam etti. isimleri kara, maviş, david, hero, alaş, kamaz, dj-di. ve hepsi öldü. şuan ise, aradan 5 yıl geçti, 3 tane papağanı var babamların. isimleri sırasıyla, beyaz, kara(2), yeşil.

sonrasında eve kedi getirdim bir kaç kez, ama hep kovdular, bir türlü ikna edemedim. isimleri, uğur, karınca, siyah, kara, evren, kazak, zalok, lube, melo, light(evet dinlediğim grublar ve anime isimleri verirdim, lol).
uni ilk senemde ninemin evinde kalırdım, onun da 9 tane kedisi vardı, birlikte beslerdik. onların da ismi hemen-hemen aynıydı. sonrasında mart ayına doğru sayıları 18-e çıkmıştı, evde uyunmaz olmuştu artık.

uni 3-cü senemde eve bir köpek getirdim. ismi kali, bir golden retrieverdı. babam da, annem de, kız kardeşim de karşı çıkmıştı, ama ben pes etmedim * kabul ettirdim ve neredeyse ailenin resmi üyesine döndü. babam benden çok bakardı hatta. bir ara ben 1 aylık başka bir şehire gittiğimde eve bırakmıştım.
döndüğümde dışarıdan benim sesimi duyup havlayarak kapıyı nasıl tırmalıyordu garibim.

2 ay önce ise aramızdan ayrıldı, kendine iyi bak, kali.

bilmem kaç tane evcil hayvanım oldu, ama ben o köpekten sonra bir daha evcil hayvan besleyemedim. bu sıralar eve yeni bir köpek getirecektim, ondan da bazı durumlardan dolayı vazgeçtim şimdilik. şimdiye kadar hiç köpek beslemediyseniz, yapmayın da. insan çok fazla bağlanıyor. 22 yaşımda bir oğlum varmış gibiydi. özleniyorsun be kerata...

hiç bir şey için ikna etmek ihtiyacı duymadım.
kendi evim, kendi hayatım, kendi dostum.
beğenmeyen de gelmesin bu kadar basit.

jack öyle bir hayvandı ki insandan daha insandı. evimiz müstakil olduğu için gerekli olduğunu söylemiştik. çok kısa sürede alıştık sevdik. babam hastanede iken hastalanıp öldü, bizi çok üzdü jack. uzunca bir süre toparlanamadık.
çok güzeller ama gidince çok üzüyorlar.

kandırıldılar *

şu gözlere bak ve onu istemediğini söyle:

çözümselim : edemedik.

hayvan, zaman içerisinde kendisi ikna etti. kendini sevdirmekle kalmadı, bağımlılık yarattı.

edemedik şuban evsizim.

ailem beni ikna etti. fobim vardi benim kediye kopege.

ailemden evcil hayvanıma ne ya?*
aynen bu duygularla sahiplendim.
babam çok sever zaten, annem korkardı biraz.
bir süre görüşmedik, özledik dediler. tamam gelsin bahçede kalsın dediler.
dedim kusura bakmayın, tüylü dana o eve girmeyecekse ben de size gelmem yani.
6 ay falan direndiler, sonra mecbur kabul ettiler.
yıllar geçti, şimdi tatile vs giderken onlara bırakıyorum.
gece yataklarında aralarında uyurken fotoğraflar geliyor*