evcil hayvanın ölmesi

bir kez yaşadığım ve bir gün* tekrar yaşayacağım durumdur. çok üzücü ancak hayatın gerçeği.

ne kadar çok yaşarsa yaşasın her seferinde 'keşke biraz daha kalsaydı' dedirten bir durum. bu sabah gözünün içine baktığım hamsterımı, en son kemirdiği ceviziyle beraber toprağa verdim.

eninde sonunda yaşayacağım bir olay fakat bu gerçek beni çok üzüyor bazen onu kaybetsem ne yaparım diye de düşünüyorum

arkadaşımın köpeğini kaybettiğini öğrendim az önce. bir süre onun hislerini dinledim ve hiçbir işe yaramayacak cümlelerle teselli etmeyi denedim manasızca. zar zor tuttum kendimi. telefonu kapatır kapatmaz kendi köpeğime sarıldım ağladım uzun uzun. gidecek işte o da bir gün. canım yanıyor, başım ağrıyor diyemeden gözümün içine bana yardım et diyerek bakışı geliyor. düşünüyorum o çaresizliği sonra... neyse zor bir durum. çok zor bir durum.

ölümüyle kaybetmek çok acı lakin çalınması veya kaybolması nispeten daha acı oluyor.insan her günü belki bu gün bir haber alırım düşüncesiyle geçirmeye başlayıp,hayatının geri kalanını unutuyor.

kalbinin acıdığı ama birgün sonra unuttuğun bir olay. çok ilginçti cidden. belki bunun hakkında araştırma bile yaparım. kuşum hastalandığında ve ölecek üzere olduğunda ağlamaktan ayakta duramıyordum nefes bile alamıyordum sürekli hıçkırıklar ve o ölürse akıl sağlığım bozulur bir daha hayatıma devam edemem kesin sürekli aklıma gelir sürekli vicdan azabı ile yaşarım kalbim hep ağrır sanmıştım ama birgün sonra o acı gitti. hayır mutlu olmadım ama ağlamıyordum ve kalbim hiç acımadı vicdan azabı çekmedim depresyona girmedim. yarınsı gün annemin elimde diğer kuşum öldü ellerinde yüz üstü öldü ve hiç acımadı annem şoka girdi içeride ağladı ama ben ölü kuşumu alıp beze sarıp kafesini temizledim. hiç de ağlamadım. ağlamak istedim üzülmek istedim ama olmadı. garip bir durum yani.

kaplumbağalarım vardı.
kış uykusuna yattılar sandım... bir daha uyanmadılar.

"o ölürse biz ne yaparız?" dediğim tavşanımı kaybettim. yaklaşık 9 aydır bizimle beraberdi. bizimle yer içerdi. bir gün birden felç geçirdi. veterinere götürsek de o gün akşamında kaybettik. şimdi 2 hafta oldu o gideli. çok özleyeceğim.

öldü. içim çıktı ağlamaktan. şimdi başka kediler beslerken hep aklıma geliyor. sanki ona yapmadıklarımı bunlara yaparsam üzülecek gibi hissediyorum. ne bileyim yemek masasına çıkmalarına izin verirsem falan. saçma evet. ben zaten sağlıklı değilim galiba ya.

yaklaşık iki hafta oldu. giderken yanında değildim. o an yanında olmamam da bu gerçekle yüzleşmemi zorluyor. o boşluk muhtemelen hiç dolmayacak ama o anıların yeri hep dolu kalacak. her zaman aklımın bir köşesinde kalacaksın canım benim. canım yoldaşım charlie.

insanı derinden üzer. bir daha da başka hayvan sahiplenmemeye sebep olur.

kış uykusuna yatan kaplumbağalarımı öldü sanıp hıçkıra hıçkıra ağlayıp gömme rezilliğimi hatırladım.

evcil hayvan değildir o; aileden biridir. başka söze gerek yok sanırım.

civcivlerimi kedi kovalamıştı. duvardan aşağı atladılar. kedi de onları kıstırdı. küçük bir çocuktum. onları yiyeceğini anlamıştım. taş atarak kediyi kaçırdım. fakat civcivler ne ortada görünüyordu ne de sesleri çıkıyordu. yarım saat boyunca ağlaya ağlaya civcivlerimi aradım. daha sonra civcivlerin duvarın dibinde bir yere gizlenip,sessiz sessiz durup, kediyi atlatmaları benim için çok mutlu bir haber oldu. hem güldüm hem ağladım. çok güzel bir gündü. çok şükür yaşıyorlardı.

üzücüdür, yürek burkucu bir durumdur.

evin içinde değil ancak evin önünde (ev müstakil) beslediğimiz kediler var. oğlum hepsini çok seviyor. yatacakları yer gırla. bir tanesi bir gün yemeğine gelmedi. bir yanımda eksiklik oluştu. ertesi gün geldiğinde yaşadığım mutluluğu tarif edemem.

üzüyor insanı. farklı bir bağ bu. insan kendini biraz suçlu da hissediyor. bu dostlar ölümsüz olsa keşke.

ornitofobimi yarı yarıya yendiğim muhabbet kuşumu kaybettim. sebebi de üzüntüden sanırım sokakta uçamayan yerde yavru bi muhabbet kuşu bulup yanına koymuştuk anlaşamadılar diğer kuşu da salamadık sahiplendiremedik kıyamadık ona da. 4 sene icinde evin bi parcasi olan dostunu kaybetmek cok zormus.düzgün bi yer bulup gömecegim son kez bakip.kendine iyi bak asker o7.

birkaç sene önce bizde playstation oynarken arkadaşımı kardeşi aramış, tavşanlarının öldüğünü söylemişti. kaç yaşında herif birden hüngür hüngür ağlamıştı. açıkçası o zaman anlayamamıştım onu.
birkaç saat önce yaklaşık 2 senedir benimle olan lop tavşanımı kaybettim. öyle çok ağladım ki, belki çokta görüşmediğim bir akrabam ölse bu kadar üzülmezdim. her şeyle alay edip gülen ben, boş boş duvara bakıyorum. uyumak istiyorum işte olduğum için o da olmuyor.
meğer ne zormuş bağ kurduğun dostundan ayrılmak. onu severken, izlerken sakinleşiyordum ben. günlük hayatın stresini atıyordum onun yanına kaçınca, bana sakinlik huzur veriyordu. beni insan tutuyordu. onlara gösterilen ilgi, sevgi, merhamet insanı daha iyi bir insan yapmaya, insan kalmaya itiyor. çocuk masumiyeti görüyordum onla ilgilenirken.
sabah eve gittiğimde orda olmayacak olması beni boğuyor. gömerken ya başka hayvanlar yerse diye düşündüm içimi kestiler sanki.
ben kendimi sert, gamsız gösterirdim. bir tavşan tüm zayıflığımı vurdu yüzüme.
çok zormuş çok..

bu saba başıma gelen üzücü durum.

özellikle çocuklar için çok üzücü bir durumdur.
küçükken sahip olduğum minik bir japon balığım vardı, bedeni beyaz kafasında kırmızı şapka gibi bir şey olan japon balıkları var ya onlardandı. hastalandığı zaman büyük akvaryumdan alıp küçük bir akvaryuma yerleştirmiştim, her gün sabah akşam onunla konuşup ilaçlarını damlatıyordum. her şeye rağmen öldü, ondan sonra da hiçbir evcil hayvanı sevmedim zaten. ruhun şad olsun minik japon balığı imam.*