evcilik

olmayan insanlara güldük, olmayan insanlarla konuştuk, olmayan çayları olmayan bardaklara doldurup olmayan bedenimizle içtik; çocuk oyunları bu kadar acımasızken hayat ne kadar da tatlı.

kırık porselen parçaları, kapaklar, eski bir kilim ve 9-10 yaşlarında 3-5 kız.

çocukken hayali arkadaşımla oynadığım her türlü oyun. çok güzel oynardım ama konuşurdum kendi kendime bir de. * o zaman da ruh hastasıymışım. * yok lan yok, tek çocuktum, anam babam çalışıyordu, ben de tek oluyordum evde. n’apayım başka. okula bile gitmiyordum daha.

ben sadece küçükken oynanan bir oyun sanıyordum, koca koca insanlar hâlâ bu oyunu oynuyor.... (biraz da duyar)

hemen hemen herkesin çocukluğunda oynadığı oyun.

bugün iş dönüşü, sahte bir evliliğin bir suç mahalli ile karşılaştım.
ev eşyalarını bırakıp kaçmışlar.
taştan yapılma bulgur pilavları, ottan yapılma salataları, öylece kalmış...

zorla oynuyorsam hasta rolünde olmak isterdim oh hep yatıyorsun, sana masaj gibi geliyor?

şişman çocukların genelde ev olduğu oyun.

şu an evimde toplam 5 çocuk var, en büyüğü 9 en küçüğü 6 yaşında olmak üzere.ikisi benim kızlarım diğerleri yeğenim. şöyle uzaktan onları izledim, dinledim ve sorgulamaya başladım. acaba biz çocuklarımıza vermediğimiz veya vermeye çalıştığımız şeyleri onlar evcilik oyununda anne baba ve kardeş rolünde birbirlerine mi yansıtıyorlardı?
- karnın acıkmıştır ama istersen şimdi yemeyebilirsin dedi biri
- korkma ben hep yanında kalacağım dedi öteki
- fazla ses çıkarmamalısın insanlar rahatsız olabilir dedi bir diğeri…
ve az önce yanıma gelip evi topladık her şey yerli yerinde dedi en küçüğüm….
saflıkları ve temiz yüreklilikleriyle öyle güzeller ki iyiki varlar.

biteceği bilinmesine rağmen başlatılan ilişkiler. bir süre evcilik oynamak...

öleceğini bile bile yaşamak gibidir. hani yine de yaşarsın. güzeldir.

küçükken zevkliydi. büyüyünce keyfi kaçtı.

bir oyun türü.

türcülük, cinsiyetçilik, ırkçılık gibi tek bir eve bağlanma hastalığı. yaşlılarda çok görülür.