evden kalkan misafirle kapı önünde sohbet etmek

kapı önü kesmediyse apartman önünde de devam eder.misafir aracına bindiği halde camdan kafa uzatılıp
sürdürülmeye çalışılır.kimse sesinin desibelini ayarlama zahmetinde bulunmaz.saatin kaç olduğu mühim değildir.
(bkz: tipik türk davranışları)
(bkz: misafiri esir almak)

artık adet olmuş. benim anlamadığım kapının önüne kadar ne değişiyor. gerçi süre sıkıntısı yaşıyor olabilirler, laf lafı açıyor ya hani. kapının önüne kadar hemen kısa bir bülten kuruyorlar kafalarında. kapının önünde de hemen o bülteni geçiyorlar.

can sıkan "ritüel"dir. fenalıklar getirtir hatta.

bir de eve gelen misafirler ve ev sahiplerinin, "oturma"nın ilk 15 dakikasında falan kendilerini ve ailelerini kanıtlama mücadelesi vardır. yani annemler öyle şeyler söylerlerdi ki "ne kadar mükemmel bir aileyiz"i kanıtlamak için, bazen inanamazdım. misafirler de keza altta kalmamak için aynı şeyi yaparlardı. abartıdan geçilmezdi genelde.

milletçe en sevdiğimiz hareket.

burada şöyle bir şey var. şimdi mesela biz telefonla konuşurken en aceleci tavrımızda bile görüşürüz, görüşelim, eheh meheh yapan insanlarız, çat kapatamayız, ayıptır. misafire bir şey ikram edince istemiyorsa hayır demesi kabalıktır, bir lokma dahi olsa alınır. işte veda ederken de olay oldu bitti’ye gelmiyor aynı sebeple.

yine bekleriz diye başlayan muhabbet bu sefer yine beklemeyenlere, beklenilince olacak şeyleri planlamaya evriliyor.

işte eşiğin gücü. ben esneyerek kaçıyorum !