evime gidiyorum hissi

uzun zaman sonra nefes almak gibi hissettiren, tanıdık insanlar, tanıdık yüzler ve o tanıdık oksijen hissi.

hayatın tümü eve varmaktır aslında sözü aklıma geliyor. her yolculuk bir öğreticidir, duygu karnavalıdır. yolculuk bittikten sonra eve varmak hissi hem buruktur, hem kıpır kıpır. bir aidatlık sergiler ev. sana tümden kollarını açar, senin içindir. eve varmak kalbe varmakla eşdeğerdir. soru şudur bence, ev dediğimiz yer neresidir?

hava bu kadar soğuk ve evim bu kadar sıcakken özlem duyup iliklerime kadar hissettiğim acelecilik hissi.
bu tanım da penguenli başka bir tanım üzerinden konuşup güldüğümüz, kendisine sözüm olan sevgili cjuufs'a gelsin.* eve giderken ben;

toprağın altına girerken yaşanan his. oh be.

zannedersin evimde bekleyenim var ama yine de eve giderken ayaklarım dolanıyor.