evliliğin sürekli kötülenmesi

birbirinden farkli iki bireyin bir noktada buluşması oldukça zor değil mi sizcede?

bu zorluk ancak şans ve biraz da kendi hareketlerimiz ile birlikte biraz kolaylaşabilir. şimdi bu zorlukta debelenmeye çalışıp, battıkça batıldıktan sonra bunun hangi tarafını iyi olarak yorumlayabiliriz.

bekârlık, yol ayrımlarının, olasılıkların, mümkün maceraların, capcanlı ve taze olmasından dolayı, umutlu bir bekleyiş içerir. oysa ki evlendiğinizde tercihleriniz belirlenmiş, rutinleriniz oluşmuş, yol ayrımı geçilmiştir. belirsizliklerin cazip heyecanları kaybolunca sudan çıkmış balığa döner insan.

dictionary of obscure sorrows kitabında bir tanım bulunur.
pâro: the feeling that everything you do ıs somehow wrong.
yani, yaptığınız her şeyin, bir şekilde yanlış olduğu hissi. bu biraz internet aleminin, biraz eş dostun, biraz da yaratılışın ve özgür iradenin getirdiği huzursuzluk halinden ileri gelir.

bekar kalmayı seçtiğinizde, yalnızlığın doz aşımı anlarında evlenmiş olmayı dileyebilirsiniz. aynı şey evlendiğinizde ve alan ihlali yaşadığınızda, bekar kalmayı dilediğiniz anlar olacağıdır. ne yaparsanız yapın tercihiniz zaman zaman pişmanlık yaratacak, yapmadığınız cazip gelecek. bazen küçük bir an, bazen uzun zaman...

önemli olan, bu anları yapılan tercihlerin hakkını verdiğiniz duygusuyla karşılamaktır.
özlemenin de hakkını verin. beklemenin de. umudun da içi dolsun, hayıflanmanın da. kendi hayatınızın figüranı haline gelirseniz şayet, medeni durumunuz epey silik bir detay olur.

(bkz: mazdek)
(bkz: mazdekizm)

artık insanlar geçici ilişkiler yapıyor ve kimse birbirine uzun sürede katlanamıyor. ve çoğunlukla çocuğu işin içine katıyorlar ama illa çocuk yapmak diye bir zorunluluk yok. bana göre evlilik doğru kişiyle yapıldığında çok güzel bir şey.

ben size bir şey diyeyim mi? en kötü evlilik en iyi bekarlıktan yine de iyidir, o kadar*.

her şeyin bir sebebi var:

evlilik kadın ve erkeğin ortak özverisiyle yürür. günümüzde insanlar bu özveriyi çoğunlukla karşı taraftan bekledikleri için yürümüyor.

bu durum ya sürekli önerilir ya da kötülenir. çok acayip… öneriye ihtiyaç duyulmayan bir konuda en fazla öneri verilen konu evlilik konusunda olabilir*.

evliliği askerliğe benzetiyorum. kimi gönüllü kimi gönülsüz, herkes gidiyor ama hiç kimse mutlu olmuyor.

zorla evlendirilmediysen bana saçma geliyor. sevdiğin insanla hayatını, evini paylaşmak, gönlünce gezip eğlenmek nasıl kötü olabilir?

evlilik güzeldir, bekarlıktan her türlü iyidir. biten evlilikler de buna dahildir.

herkes kendi elinde olmayana özlem duyuyor. evliler bekarlara, bekarlar evlilere imreniyor. bu böyledir.

kafa göre sabahın köründe sarhoş evime dönmeyi seviyorum. çok canım isterse yatağımı ısıtacak birisini bulmakla da sorunum yok.

ne güzel yuvarlanıp gidiyorum şu hayatta.

niye evleneyim abisi.

gel diyorum geliyorlar git diyorum gidiyorlar.

daha ne olsun. belamı mı arayayım şu hayatta.

çünkü evlilik büyük sorumluluk gerektiriyor. bu insanları kaçırıyor evlilikten.

salak yahut çaresiz insan eylemidir. çaresiz diyorum çünkü toplumda hala ekonomik özgürlük, aile ve toplum baskısı sebebiyle boşanamayarak mutsuz evlilikler sürdüren kadınları es geçemiyorum.
salak insan eylemi diyorum çünkü sürekli bokladığın şeyin içinde durmazsın. şey gibi biraz bu insanların tavırları, "vatanın kıymetini bilin yeğenim, gurbet zor" diye paso yaşadığı ülkeyi boklayan gurbetçi tavrı gibi. "e buyur gel o zaman" dersin "kurulu düzen" der hani. bilir ki falanca ülkede yaşam > türkiye. kalkıp gelmez. ama üç beş zorluğu var diye de paso boklar ülkeyi. onun gibi. bu insanlar evlilik hayatındaki düzenden cayamazlar çünkü bilirler ki bekarlıkları bok çukuru. o yüzden de evli kalırlar. ama paso çamur atarlar. karısını aldatıp sonra "seni çok seviyoomm nolur geri dööönn" türevi erkekler genelde bu güruhtandır. aynı şekilde ortalıkta kocasını gömüp çocuğu için evli kaldığı bahanesine sığınan kadınlar da.
evlilikten memnun değilsen bitir. bitirmiyorsan boklama. anlayacakları jargonla anlatacak olursak "ya sev ya terk et" güzel kardeşim.

kötü bir şey çünkü. bitmeyen bir sorumluluk. bir zaman sonra sevmediğin biriyle ömrünü geçirme zorunluluğu. yalnız kalmaktan korktuğun için birine sığınmak. nerden tutsam elimde kaldı bak.

evliler , bekarlara özeniyor. onlar gibi özgür olmaya , kafasına göre takılmalarına. bekarlar da evlilere özeniyor. düzenli hayat, hayatı paylaşma vs yani evlilik sürekli kötülenmiyor aslında. kişinin bakış açısına göre değişir.

yabancılardan şu hikayeyi çok duydum.
her şey normalken, eşlerden birisi bir sabah ben boşanmak istiyorum diye güne başlar.
o zamana kadar yapılan bütün birikimler, hayaller, gelecek planları, düşler hepsi bir anda yok olmuştur.
artık maddi-manevi yıpranacağınız bir boşanma sürecine girer ve boşanırsınız.
yapabileceğin hiç bir şey yoktur. bütün hayata dair bütün birikimlerinin ve planlarının boşa gitmesi, bir kişinin iki dudağının arasındadır.
gerçekten çok acı bir durum. bütün bu süreci yaşayan insanlar hep aynı soruyu soruyor? bunu kendime niye yaptım?
kendine kafana uygun birini bulup, onunla mutlu mesut bir ömür geçirme ihtimali çok düşük.
gerçekleştirenler bence şanslı insanlar ama belki mutlu olurum diye hayatımla kumar oynamak bana pek mantıklı gelmiyor.

deneyimleyen çok az sayıda insan mutluluğu buluyor. herkes eşinden şikayet ediyor. haberleri de unutmayın. bizim insanlar küçük çocuk gibi olabiliyor. kafanızı çevirdiğinizde bazı şeyler önemini yitirmiyor ya da yok olmuyor arkadaşlar.
aile içi psikolojik ve fiziksel şiddet, evliliği kaldıramayıp boşanmayı yediremeyen insanların sayısının az olmadığı da bir gerçek. evlenip çocuk yapsanız maddi durumunuz el vermez. düğün borcudur, ev borcudur, evlilikten sıkılınca insanlar problemlere dayanamayıp birbirlerini yiyor. welcome to hell yani. bekarlık ise daha rahat. canınız ne isterse onu yaparsınız. yalnızca kendinizi düşünmeniz yeterli.

insanın içindekinin açığa çıkmasıdır