evrenin bir damla olması

evrenle ilgili düşündüğüm zaman ya da bir şeyler okuyup izlediğim zaman nedense her zaman evreni zihnimde resmettiğim durumdur.

hiçbir zaman evreni devasa bir mekanizma olarak düşünmedim ben. benim için evrenin zihnimde yansıması her zaman berrak bir su damlası şeklinde oldu. insan o su damlasının içinde sanki evrene göre mikroskobik olan hayatını huzur içinde geçirebilirmiş gibi geldi bana her zaman.

ama bahsettiğim öyle alelade bir damla değil elbette. zihnimde varolan ve ordan hiç ayrılmayan damladan bahsediyorum. bu damla o kadar berrak ki berrak kelimesini bu damla için kullanmak yetersiz kalır zaman zaman. içinde sakladığı milyonlarca canlıyı ayan beyan görebilir insan o damlaya yakından baksa. sadece bir kez yakından bakabilse ya da.

elbette evren bir su damlasının içinde varlığını sürdürdüğü için büyüklüğünden bir şey kaybetmeyecektir. ancak bir evrenden daha büyük olan o damla her şeye değen bir güzelliğe bürünecektir ona yakından bakanların gözünde.

kokusuz da değildir içinde bir evreni saklayıp büyüten damla. su damlası deyip durduğuma bakmayın. sözcük dağarcığım yetmediği için, böyle bir damla için bir sözcük mevcut olmadığı için öyle deyip duruyorum. kokusu vardır bu damlanın ama tarif edilemez. ama tarif etmeye çalışabilirim. dünyadaki bütün güzel kokuları hatırlamaya çalışın. sanki bir kokular müzesinde geziyormuşsunuz gibi düşünün. işte o müzede kimsenin koklamasına izin verilmeden bir hazne içinde saklanan ve daha önce kimsenin duymadığı, duymaya da asla cesaret edemeyeceği o muhteşem kokuya sahiptir.

bu evreni sevmiyorum ben. içindeki gezegenleri de öyle. hele ki üzerinde yaşadığımız bu gezegenden iliğimle kemiğimle nefret ediyorum aslında. benim tek derdim her şeyi sarıp sarmalayan o tek su damlası. su dediğime bakmayın, ağız alışkanlığı. siz yine de gibi aziz olun.

insan bir damla kandır, evren bir damlanın içinde hapsolmuş bir sonsuzluktur. hayat bu yazı kadar anlamsızdır bazen.