faydacılık

(bkz: utilitaryanizm)

pragmatizmdir. annelerin kavram olarak bilmeseler de yaşam tarzı olarak benimsedikleridir. hemen bir örnekle acıklayayım; evde yemek yapilmistir fakat bu pek sevmediginiz bir yemektir. anneniz sizi yemeye ikna etmek icin hemen faydalarindan söz etmeye baslar, bakti ikna olmuyorsunuz, yeni yeni faydalar bulurlar. anneler öyleler işte; faydacı olmakla bencil olmamayı aynı anda becerebilmiş varlıklar bunlar.

refahın en üst düzeye çıkarılması gerektiğine dair ahlaki inanç

mala davara faydası var mı ?

faydacı iseniz etrafınızdaki insanların da faydasını düşünerek genele karşı bir fayda sağlayınız.

tek gerçektir. zira ne demişler? bana faydası olmayan kilisenin papazını...

bir başka deyişle utilitarianism, bir ahlak prensibidir. çoğunluğun çıkarına uyan şey, aynı zamanda evrensel ahlak için de uygundur. haz, önemli bir ölçüttür. maksimum mutluluk, esas amaçtır. kaba özetiyle durum bu.
mesela tramvay ikileminde bu ahlak anlayışı, tramvayın kolunu çekip treni bir kişinin üzerine yönlendirirken beş kişiyi kurtarmayı seçer. çünkü çoğunluğun çıkarı bu şekilde sağlanır. ama adama sorarlar, onlarınki can da diğerininki patlıcan mı diye. bu devrede olaya kant ve ahlak anlayışı girer. ikilem içinde kapışıp dururlar.