gece olduğunda duyguları daha yoğun hissetmek

hastalık, üzüntü, heyecan, pişmanlık gibi duyguları gece daha yoğun hissederiz. acaba kendimizle gerçekten baş başa kaldığımız tek an geceleri olmasından mıdır?

işte bunlar hep melatonin

kimsenin olmayışı,yalnızlığın tatlı zirvesine ulaşılan an, kendine kalmak mecburiyete dönüşür kendini sevmeyene çile aşığa cennet olur fakat ikisine de en yoğun an . ruhların bir enerjisi var ise uykuya daldıklarında dünyaya salındığı için midir uyanık olanlara yapışır.yandaki çocuk ağlamayı keser ,salondaki haber kanalının cızırtı biter insanın içini mor-lacivert bir duman kaplar.birden kalbinde birikir,yersiz yere canın acır sonra ince ince kafatasına doğru yola çıkar susmaz düşüncelerin.kimsenin olmayışının herhalde

birde geceleri ayrı bir cesaretli oluyoruz konuşmalarımızda, bazen geceleri yapılan konuşmaları sabah okumaya utandığım oluyor. nasıl yazmışım bunu, ben mi yazmışım diyorum.

"insan aklındakilerle gündüzleri, yüreğindekiyle geceleri uğraşırmış."

işte bu nedenle duygularımızı hissettiklerimizi yoğun bir şekilde gece hissediyoruz. bizi uyutmayan, bir o yana bir bu yana döndüren ve huzursuz eden şeylerin nedeni yüreğimizde uğraştığımız şeyler.

o yalnızlığın ve sessizliğin içinde konuşabileceğin tek kişi kendin olduğu için içinde tuttuğun her duyguyu daha derinden hissetmen kaçınılmazdır. o derin sakinliğin ortasında kafandan geçmişle, günümüzle ve gelecekle ilgili türlü şeyler geçer ve her düşünce insanı duygudan duyguya sürükler. bu an kimi zaman huzurlu da olsa, çoğu zaman anksiyete ve depresyon sorunu olan kişiler için bir ızdıraptır. tüm o duygular insanı adeta sağır olma noktasına getirir. ölmeyeceğini bilirsin fakat kafan öyle dolar, öyle ağırlaşır, öyle bir patlama noktasına gelir ki yine de öleceğini sanarsın.

uyumuyor olmaktan kaynaklı durumdur. ayrıca ertesin gün de mutsuz olmanızı sağlayacaktır.
bir çok hormon gibi melatonin hormonu da gece 22.00-02.00 saatleri arasında, karanlık bir ortamdaki rahat ve kaliteli bir uyku ile salgılanır. bu saatlerin en az 2 saatini uyuyarak geçirmemek üzücü durumları daha fazla düşünerek mutsuz olma eğilimi gösterilmesi ile birlikte devam eden günlerde de kronik mutsuzluğa neden olduğu söylenmektedir.

bir yerlerde okumuştum ancak tam hatırlamıyorum.

kısaca gece bu saatlerde uyursanız vücudunuzun hormonal dengesi ideal seviyede olur, daha enerjik ve mutlu olursunuz.

uyuyun canlarım. diktir edin.

bana da oldu şu an. sevimli mizacım gitti duygu bulutu haydar geldi.

çok duygusal biriyim ya. bendeki aşk tınısını kimsede göremiyorum. içim saf sevgi abi.

kişinin asıl kimligine burunmesi. güneşin doğuşuyla beraber hicbisey yokmuş yalanina devam

hissetmemek için uyuyun yoksa baş edemiyosunuz

eskiden manevi olarak çok ayrı bir boyuta geçerdim özellikle bu aylarda. geceleri melankoli çökerdi, duygusallaşırdım falan. bitti artık gelmiyor. duygusuzluğun en derin çukurunda oturmuş yukarıya bakıyorum resmen. ruh eşi vs kafaya takmıştım ama sonra onlar da gitti duygularla birlikte. sevgilim oldu tahammül edemedim, hiçbir sevgi gelmedi içimden. ayrılmak zorunda kaldım onun için. duygusuzlaştım ben. çok kötü.

kendimizin kendimizle,duygularımızın mantığımızla ve yalnızlığımızın yalnızlık ile buluşmasıdır bir nevi.

günün bitigi ve halla mutsuz oldugunu gördün zamandır karanlık tüm igne ucunu kaplarken omuzlarınada bir gün daha gecti ve sen halla acı cekiyorsun der.

çünkü tek başınasın ve aklını meşgul edecek herhangi bir uyarıcı yok. yalnız başına kaldığında zihindeki her şey açığa çıkıyor.

gece dusuncelerin filtreli aktigi zamanlardir. icinden gecen o binlerce dusuncenin arasından goz gezdirdigin hatta gönlünü gezdirdigin bazılarını alıp omuzlarina oturtur sorgularsin. isler biter sen yorulur herkesin kapilari kapanir isiklar kapanir ve tek basimiza kaliriz. iste o anda butun gunun siddetinden saklanan düşünceler ortaya cikar. omuzlarimizdan bize laf yetistirirler.

bilimsel bir gerçektir. fiziki yorgunluk ve karanlık duygusallaşmaya yol açar

karanlığın kendine ait bir enerjisi vardır. karanlık, bizi ilk anımıza götürür aslında. o da anne karnıdır. anne karnında ilk önce sezgiler gelişir. anneyi hissederiz, çevreyi dinleriz, endişeyi, korkuyu, neşeyi ayırt edebiliriz. doğduktan ve bilincimizi kullanmaya başladıktan sonra artık sezgilerin yerini duyu organları alır. ta ki gece karanlık çökene kadar.

karanlıkta bu kez yine sezgiler açığa çıkar. ilk eğitim, ilk benlik.. her şeye daha fazla dikkat kesiliriz, duygularımız artık birer anten görevi görür ve yoğunlaşmaya başlar. işte bu nokta biraz tehlikeli olabilir; çünkü beyin, kendini güvende hissetmek ve güvenli alana geçmek için size illüzyon bile gösterebilir. bu yüzden çok gerekmedikçe ve özel bir çalışma değilse karanlıkta meditasyon önermem. bir mum ışığı dahi olsa ilk benlik sınırını çizer ve güvenle meditasyon yapmayı sağlar.

sevgiler

olaya ezoterik açıdan bakıldığında, ışığın insanoğlu üzerinde olumlu etkilerini görmek mümkündür. burada evrenin tam olarak ikiye ayrılması durumu da söz konusu. rebis gibi kavramları inceleyerek konu hakkında daha fazla bilgi sahibi olmak mümkün. ancak basit bir şekilde ifade etmek gerekirse, latince sinister kelimesi "sol", dexter kelimesi ise "sağ" tarafı ifade eder. sinister ayrıca okültizm'de karanlık ve/veya karanlık inançlar anlamına gelir. güneş, bilindiği gibi doğudan doğar. dolayısıyla yine sağ taraf ve sağdan gelen enerji, insanda olumlu etki bırakır. ışığın olmadığı yerde karanlık vardır. karanlık ise insanı olumsuz düşüncelere sevk eder.
not: bugün dahi insanların sol görüşlü kişileri tanrı tanımaz olarak düşünmesinin sebebi de aslında yukarıda yazdığım sinister kelimesinden gelmektedir. konuyla ilgili en ayrıntılı açıklamaları helena blavatsky yapmıştır.

(bkz: melatonin)

özellikle gece yolculuklarında bu duygular yoğun hissedilir. otobüsle yapılan gece yolculuğu, boşuna romantik ve gizem dolu olmamış, o yüzden çokça övgü alıyor.