en derin duyguları açık ettikten sonra çöken pişmanlık hissi

lalettayin bir kişi ile en temel korku, endişe ve hislerimizi durduk yere açık gonullulukle paylaşmanın akabinde gelen, ben şimdi bunu niye yaptım, kendimi niye ifşa ettim ki hissi. pişmanlık ve hüzün.

ve artık zayıf bir insansındır. çok da duygusal.

kararsızlık, şüphe ve belki bir de özgüven eksikliğinin bir sonucudur. nitekim duyguları derinlerde saklamak da bunlardan kaynaklı olsa gerek. her hissettiğini pat pat söyleyen bir insanda böyle bir kararsızlık olabilir mi zira? zordur bu insan için yaşamak.

hz ali der ki; "sır dilden dökülmeden senin esirindir.döküldükten sonra sen onun esiri olursun."

içindeki kırılgan gerçek kendisini göstermiştir. bu zamana kadar insanların kirli düşüncelerinden koruduğu masum benliğini birine açmıştır. eğer buna değmeyeceğini düşündüyse buna pişman olmuştur. çünkü o duygular, o düsünceler kendisi için fazlasıyla özel ve değerlidir. insanların zihinlerinde kirlensin istemez. koruduğu özel alanına kolay kolay birini almak istemez, gerçekten hak ettiği biri olduğunu düşünene kadar. karşısındakine duvarlarını indirdiğinde, onun seni her halinle görmesine izin verdiğinde ve o kişi buna değmiyorsa eğer kişi kendisini çıplak kalmış gibi hisseder. kendisi için çok önemli olan şeyler ona anlamsız gelmiş olabilir. bunu fark ettiğinde duvarlarını eskisinden de daha kalın örer.

sen ona duygularını anlattığını sanarken aslında o kişiye günü geldiğinde yaranı daha rahat deşebilmesi için bıçak vermişsindir ve bunun farkındalığı sonucu çöken pişmanlıktır.

savunmasız kaldığınızı düşünürsünüz karşı taraf bunun kıymetini bilemez sizi incitirse korkusu duyarsınız ve bu huzursuzluk ruhunuzdan benliğinize kadar dağılır.

boşluğuna gelip kendin hakkında fazla bilgi vermişsindir ve günü geldiğinde bu bilgileri bana karşı kullanır mı diye düşünüyorsundur.

sonu asla yanıltmaz. net ve açık başladığın her şey belirsizliğe kurban gider.

belirsizlik, sığlık ve az değer-ilgi her zaman daha uzun solukludur.

bu bir hataysa eğer o hataya düşmedim ama söyleseydim daha az pişman olucaktım belki. nedense yaptıklarım değil yapmadıklarım için daha çok pişmanlık duyuyorum daima.

benim için oluşmayan hislerdir.
cool olcam diye kendini parçalayıp karşı tarafa "fazla naz aşık usandırır" dedirtip gitmesini izlemek bence tam bir salaklık olduğundan direkt kendisiyle ilgilendiğimi belirten cumleler kuruyorum. o da ilgileniyorsa zaten olur ilgilenmiyorsa yapacak bir şey yok elinden geleni yapmışsın zaten daha ne yapacaksın.

her bir tuğlasını özene bezene dizdiğin duvarını biri için yıkıyorsun.
tabi pişman olursun.
hele boşuna yıktıysan o duvarı, hem üzüldüğünle kalırsın hem duvarı yıktığınla.
dersin içten içe "bu sefer daha kalın tuğlalar kullanacağım"

bazen de bu kişiyi arşa erdirmeye değdi mi, diye sormak lazim. cevap anlık olarak evetse sizden mutlusu yoktur ama o an bile bir belirsizlik varsa...o gecenin sabahı niye uyandım ki, sorusu kacinilamazdir.

içimden geçeni yansıtmanın hem faydasını hem de zararını gördüğüm zamanlar oldu. ama her seferinde başımı yastığa huzurla koydum. yeter ki kırıcı, incitici olmayayım, ki olmamaya özen gösteriyorum.
hayat sahteliklerle yaşamak için çok kısa, en azından beni tatmin etmiyor gerçekler kadar.

sizin için anlamı büyük olduğu için yıllarca mahrem kalmışları birine anlattığınızda üç şey olur: 1) yaralarınızın yerleri artık ayan beyan görünüyordur ve o insan artık sizi neyi inciteceğini bildiği için ilk fırsatta oralardan kanatır. 2)mahremken sizi özgürleştiren her şey, bir başkası tarafından değerlendirilme talihsizliği içinde yargılanmanıza vesile olur. 3)sizi tanımadığı için size saygı göstermek zorunda olan, bundan sonra laçkalaşır ve size elense çekebileceğini düşünür.

bunu yapmayın.

sonrasında gelen rahatlama ve ardından hafif üç buçuk atma onun peşinden gelen amaan çokta şeydi kafası

olumlu geri dönüş alınmadığında olabilecek histir.

aşk olarak düşünürsek bunu, karşılık görme ihtimalimiz varken ve sonucunda ellerimiz boş da dönmüyorsak bu durumdan, neden pişman olalım ki? bunu anlamak ve belirsizliği de ortadan kaldırmak için duyguları açık etmekte sıkıntı görmüyorum ben.

ayrıca keşke deyip pişman olmaktansa, varsın açık ettiğimiz için pişman olalım. o kaybeder.*

daha bir saat olmadı bunu yaşayalı. aylardır içime atıp içimde halledemediğim şeylerin acısıyla bir anda o acımı karşımdakine açarken buldum kendimi. bu acıyı haksız buldu. dilimi kesselerdi de açmasaydım ağzımı dedim. bu acının üzerine iki katı bindi de bir de haksız görüldüğümle kaldım. suçlu oldum. bazen en iyisi susmak. bazen en iyisi acını da aşkını da kendi içinde yaşamak sözlük.

eline koz verdim şimdi düşüncesinin kovaladığı histir. acıtır belki biraz salak hissettirir ama en azından tüm kartlarımı açtım dürüstüm dersin.

bence toplum olarak bastırılmaya alıştırılmışız ve böyle büyütülüyoruz.

özgürce hareket etme fikri ve davranışı bize çocukluğumuzda verilmiyor.tabi bu şekilde çocuklarını yetiştiren ailelerde var olabilir ama nadirler bana sorarsanız.zaten böyle yetiştirilen insanların farklarını tanıdığınızda görürsünüz.

ama bence bu kalıbı sıyırıp , atmak problem değil.olmamalı.insan istediğini karşısındaki ne düşünür diye önemsemeden söylemeli .

burada ihtiyacımız olan şey ; bizim onu içimizden çıkarmak istememiz.bu duygu bizden çıkarsa, rahatlayacagımızı hissediyor muyuz? evet o zaman kendimiz için söylemeliyiz ki rahatlayalım.


başkası ne düşünür diye bizi rahatlatacagını ve kısmen iyi hissettireceğini bildiğimiz bir şeyi yapmazsak , bizim yanlışımız olur.

kendimizden ödün vermemeliyiz.
önce kendimizi sonra dışarıyı umursayacağız.