geçmişe takılı kalmak

“geçmişe ait anılarla işi yoktu daha fazla yine de yarını tasarlarken arıyordu gözleri bazen”
bazı vedaları yapamamak bazı kırgınlık ve kızgınlıkları söyleyememek bunları tamamlayamamak bizi o zamanlara takıntılı hale getiriyor belki de o zamanki bizi özlüyoruzdur
anıları geleceğe götüremiyoruz ama geçmiştede bırakamıyoruz öylece arada sıkışıp kalıyoruz
yok mudur çözümü?

geleceğe dair umudun eksikliğinden kaynaklanır.

bir türlü aklından atamama durumudur. yerine başkasını koymaya çalışırsın ama onun yerini kimse dolduramaz. tanıdık bir koku duyarsın tüm anılar aklından geçer. bir şekilde bir resmini görürsün tüm duyguların alevlenir. bir yandan nefret edersin bir yandan seversin. aklın onu unutmaya çalışır kalbin seni dinlemez. geçmişe dönemezsin ama yeni bir gelecek için de adım atamazsın. çoğu şeyden zevk almamaya…

geçmiş zamanın zihninde dondurduğu karelerini özenle çıkarır sever, yerine koyar. tekrar çıkarır, tekrar sever. en çok da yaralarını sever. aslında en çok kendini yaralamayı sever. başkası canını yaksın istemez, izin vermez. kendisinden başka kimse onda yara açamaz. zaman geçer şimdiki zaman geçmiş zamana döndüğünde onlara ağıt yakar. hayatı hep bir geçmişe özlemden ibarettir, şimdisi bile geçmiş olduğunda kıymetlidir ancak. galiba en çok özlemeyi sever.

bazı insanların üstüne yapışmış bu, geçmişe hapsolmuş insan diyebiliriz.

bir insan tipi var,
sadece döneminde yaşadığı başarısız ikili ilişkideki / eski sevgiliyi unutamama eşiğinden ziyade
bütün konuşmaları anılar/ eski olaylar / eski arkadaşlar üzerinden geçiyor.

adamla güncel bir sohbet yapamıyorum
hatırlıyor musun şu şöyle yapmıştı, hatırlıyor musun bu bana şöyle demişti, şöyle biri vardı
bu lafı geçen olay ve insanlar 4-5 sene önceki hadiseler.

eski yaşam kalitesi ile günümüzdeki yaşamı arasında gözle görülür bir boktanlık seviyesi mevcut ise
bazı insanlar geçmişe hapsolmayı ve hala orada yaşamayı seçiyor
ha bu onun tercihi olmayabilir çok kötü bir hayat yaşamış olabilir, onu yargılamıyorum ama bana çok ilginç geliyor bu geçmişe takılı kalma durumu.

babamın hastalığı bu.
30+ yıl öncesinin davasını hâlâ güder. abartmıyorum 30+ yıl.
hayatı sadece kendine zehir etmekle kalmıyor, çevresine de acı çektiriyor. anlaşabildiği pek bir insan yok bu yüzden. çünkü mutlaka küçük bir hata yapmış oluyor herkes, belki dün belki 10 yıl önce.
evdeki herkes ilaç kullanıyor ama kendisi deli olmadığını iddia ediyor.
deli değil. sadece bizi delirtiyor.
yine de onu böyle kabul ettiğim için o buna inanmasa bile kendisini çok seviyorum.

severiz.

(bkz: bir yas tutarsın ömür geçer)

çok uzun bi zamandan bahsediyoruz geçmiş diyerek ve ben takılı kalmak isteyeceğim bir an seçemiyorum aralarında. üzünçlü anılarımın hepsi baya keder dolu, intihar sebebi. neşeli olanlar da baya hatırlanmaya arada sırada bahsedilmeye değer şeyler. aralarından seçemediğimden mecbur ilerliyoruz yoksa ben de istemez miydim 15 sene öncesinin hatıralarında yaşamayı.*