1.
tiyatronun çıkış noktası dünyada olduğu gibi bizde de aynı temellere dayanır. bunlardan ilki dini törenler ve ritueller diğeri ise destanlar, efsaneler ve günlük yaşamdan edinilen tecrubelerdir. geleneksel tiyatromuzun çıkış noktası komedidir. eğlence maksatlı hazırlanan ve genelde yazılı bir metni takip etmeyen ustaların deyişi ile (bkz: kitaplı tiyatro)nun öncesi olan bir mantıkla hazırlanır. oyuncular genel bir konu çevresinde doğaçlama oyunları sergiler ve bunu yaparken güldürü ögesi olarak yöresel şive ve ağız, taklit ve zaman zaman abartili tavirları ile gösterilerini tamamlarlar. buna (bkz: tulûat) denir. metinli yani kitaplı tiyatro ise 19. yüzyıldan itibaren gelişme göstermiş ve orta oyununun devamı niteliğinde olmuş eserler ile varlığını sürdürür. geleneksel tiyatromuzun temelini oluşturan tulûat bugün de halkın sevdiği bir tarz olarak devam etmektedir. geleneğin son ustası olarak kabul edilen (bkz: ismail dümbüllü)dür. (bkz: kel hasan efendi)nin kendisine teslim ettiği ve bir sembol haline gelen (bkz: kavuk gelenegi)ni de başlatan kişidir. öğrencisi (bkz: münir özkul)a teslim ettiği kavuk daha sonra münir özkul tarafından (bkz: ferhan şensoy)a teslim edilmiş ve ferhan şensoy da kavuğu (bkz: rasim öztekin)e teslim etmiştir. kavuk teslimi törenle gerçekleşir ve kavuğu teslim alan kişi orta oyunu, meddahlik geleneğini bir kuşak sonrasına taşıma ile görevlendirilirdi. özetle geleneksel tiyatronun temsilcisi olarak bir sembol haline dönüşürdü. dönüşürdü diyorum çünkü malesef kısa aralıklarla son iki usta vefat etti. ölümlerinden önce kavuğu en son teslim alan kişinin (bkz: şevket çoruh) olduğu bilinmektedir.
devamını gör...