gerçekten çaresiz ve yalnız hissedince yapılanlar

ben şahsen müzik dinlerim ve annemi ararım.

anket sorusu.

dua ediyorum genellikle.

karanlıkta bir köşeye oturup ağlıyorum. ne yapabilirim ki ? allah kimseyi çaresiz, kimsesiz bırakmasın.

hiçbir şey yapmam. gerçekten çaresiz ve yalnız hissediyorsam. arayacak bir kişi bile yoktur. çok çalışmak vardır sadece o çaresizliği yenmek için. çok çalışırım. sabahın olmasını gecenin doğmasını beklerim.

sanırım o anlarda fazla kaygılı oluyorum. sakinleşmeyi beklerim. insan anlatamaz da bazen. sarılacak bir beden arar. genelde anneme koşarım. anlat der. ya da bir şey yokmuş gibi gülerim, konuşurum diye çakmaz bile. * anlatmak istemezsem biraz kalır en azından daha dingin bir yalnızlığa kucak açarım.

karmaşık bir durum içerisindeysem ve çok dolmuşsam yazarak düşünmeyi çok severim. en b*ktan düşüncelerini bile bazen insan düşünürken idrak edemiyor. kendine çok güzel şeyler anlatıyor da kaçırıyor insan. yazmak fikirleri kurtarır. zihninde ne varsa yazmak, sonra okumak. sürahiden bardağa su döküp sonra içmek gibi.

eğer aklımı toplayamıyorsam biraz ağlarım. uyumaya çalışırım. uyutmayacak kadar çaresizsem, huzursuzsam yapacak bir şey yok. o sabah beklenecek. tek yapabileceğiniz sabretmek.

olaylar sonuca ulaşana kadar sakin kalmaya çalışmak. krizi iyi yönetmek. sonra kendinize bir "maşallah" demek.

sadece öylesine bir depresiflikse gidin yorganınıza sarılırın. tıngır mıngır bir şeyler açın, benim şu an yaptığım gibi, sakinlik çoğu şeyi çözer. huzuru bulmaya çalışın. belki bir koku belki bir ses belki bir kitap size iyi gelebilir.. *

biraz duruyorum, derin derin nefes alıyorum, olayı kafamda hızlıca tekrar canlandırıp olası çözüm yollarını değerlendiriyorum.
yukarıdaki çaresizlik içindi. yalnızlık için yapabileceğim pek bir şey yok.

çünkü zaten yalnızım. alışıyorsunuz zaten, bunu öğretecek halim yok kimseye. ve şunu da fark ettim ki, yalnızken yaptığım işler hep daha verimli oluyor.* bunun nedenini ne yazık ki bilmiyorum. değişir mi orasını da hiç kestiremiyorum.

bir kalem bir kağıt yazabilmem lazım yoksa kafayı yerim.

ağlamak, nefesimi düzenleyerek kalp ritmimi yavaşlatmaya çalışmak, bayılmamak için dua etmek...

uyumak. uyanınca geçecektir.

bana daha da bir güç gelir böyle durumlarda. yaratıcılığım artar, yaşam motivasyonum artar. çünkü hayatın tam olarak böyle bir şey olduğunu düşünüyorum. dönem dönem yalnız olmayacağız, sevenlerimiz, destek olanlarımız, yol gösterenlerimiz olacak ama sonra gidecekler. hep olduğu gibi yalnız başladığımız oyunu yalnız bitireceğiz. bu gerçeği kabullenmek çok zor maalesef. ben de çok isterdim sonsuz sevgiler, hiç bitmeyen dostluklar olsun, bazı şeyler hep aynı kalsın fakat bu yaşamın özünde yok. her şey değişmek zorunda. o yüzden çaresiz ve yalnız hissedince önümüze bakmak lazım. tamamen sahip olabileceğimiz tek kişi biziz geriye kalanlar ise bazen acı bazen tatlı misafirler.