türk insanının gerçekten açlıktan çaresiz kalması

akşam akşam üzüntüden, kederden gebereceğim.

sahibindende girmiş olduğum ilandan telefonumu almış bir arkadaş, " abi karnım aç , yemek gönderir misin, telefonu ilandan gördüm , annemle iki kişiyiz, babam yok, bende öğrenciyim günübirlik ne bulsam çalışıyorum ama eve yiyecek alacak paramızda yok, karnımız aç birbirimize öyle bakıyoruz sabahtan beri hiçbir şey yiyemedik " diye mesaj attı.

oturdum ağlaya ağlaya sipariş verdim.
ne diyebilirim ki ?

100- 150 yıldır değiştirilemeyen tablo.

açım, bekarım, evsizim dedin mi şeriyatta isyankâr; luayiklikte rejim düşmanı olarak görülüyorsun. evet.

duyarlığınıza saygı duyduk biz de üzüldük inanın.. (ama dikkat, bir densizce duyarlığınız sömürülerek dolandırılmış da olabilirsiniz.. gerçek olduğundan kesin emin olamayacağınız yardımlar yapmayın, daha çok üzülüp bir de fazladan sinirlendirebilen sonuçları olabilir.)

bazen insan çaresizliği ve felaketi kendi elleri ile yaratır. fakat aymazlıktan bunu ayırtına varamaz. bazen sorun kendi zihnimizde ve akılsızlığımızdadır.