gidenlerin türküsü

nazım hikmet'in (bkz: giden) şiirinden ilhamla sözleri, bestesi ve icrası edip akbayram'a ait nefis şarkı.

gri renkli penye bir hirkam vardı. yakasız büyük düğmeli. nasıl güzel oluyordum kendimce onu giydiğim zaman. teyzem hediye etmişti üniversiteyi kazandım diye. sonra sırt çantamın arkasına taktiğim güneşli bir gün düşürüp çok üzülmüştüm. gri bir ankara akşamüstü sonbahar ayazı yüzüme vururken üzerinde gri hırkam ,karanfil sokak merdivenlerini çıktım. kitap okuyan kadin heykelinin tam karşısında oturdum. kulağımda kulaklıklar. izmir den getirdigim son kaset. bu şarkı çalıyor. ne şarkı ile ne şiirle hiç alakası olmayan bir gurbet halindeyim. edip akbayram en iyi gurbeti ve hasreti anlatıyor diye her şarkıyı kendime yoruyorum. gözlerim doluyor sonra korkuyorum birisi görecek diye. biraz daha oturup şarkıyı bitiriyorum. yukarıya doğru ilerleyip yurda variyorum. üzerinden tam 22 yıl geçmiş. 22 yıl önceyi bugün gibi hatırlıyorum şimdi. şarkıyı o seneden sonra bir daha dinlemedim muhtemelen. 22 yıl. nerede tükettim o yılları? su sözlükte henüz o kadar yasamis insanlar varken benim heybemde ne var şimdi? insanın anılara dalıp gitmesinin en güzel tarafı o an içinde bulundugu kişiden başka bir insana donusebilmesi mi acaba? o ozledigimiz ve belki kaybettiğimiz kişiyi yeniden bulabilmek. zamanla içimizden bir zamanlar biz olan birileri gidiyor. biz de her gidenin arkasından el sallıyoruz. yeni birisi oluyoruz.bir şarkıda,pencereden içeri giren gün ışığında, bir kokuda, bir kelimede o giden kişiyi tekrar bulmak güzel. hatırlatan yazara teşekkürler.

kalanların suskunluğu peki?