gidesi gelmek

ilk kez gidesin geldiğinde belki bir tatile çıkarsın sözlük. geri dönersin, döndüğünde evini özlediğini anlar ve kavuştuğun için gitmenin en güzel yanı eve dönmek diye düşünürsün. bir kez gittiğinde, gitme isteğinin tekrar doğacağını bilmezsin. her döndüğünde, döndüğün yere ait olmadığını daha iyi anlarsın. her anladığında tekrar gitmek istersin. bir süre sonra temel ihtiyaçlarından biri halini almış olur gitme isteği. acıktın yedin. susadın içtin. uykun geldi uyudun. ya gidesin geldiğinde? her seferinde geri döndün. hatta gitmek istediğin ve vardığın yerden de gitmek istedin. kısır döngüye hoş geldin. ihtiyaçlar hiyerarşisinde ikinci basamakta kaldın. hala senden üst basamaklarda yapman gerekenleri bekliyorlar sözlük. acaba gitme istencimizde de özgür müyüz?
varamayacağımız yerlere gitmek istemekle yanlış mı yapıyoruz? hoş, yola çıkmadan varamayacağını bilemezsin.

vardığım her yerden gidesim gelir kalasım yok hiç bir yerlerde
ne kala biliyorum ne gide biliyorum

'hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. her yere aitmiş gibi davranırlar' cümlesini bana hatirlatan başlıktır. içimde hep bir gitme arzusu sözlük anlatamam.

(bkz: kinyas ve kayra)

sık sık hissettiğim bir duygunun ifadesidir.

insanın gidesi gelirse bunun farklı nedenleri olabilir. benim için bu farklı nedenler iki tane ile sınırlı. birincisi bulunduğum yere ait olamama duygusu, ikincisi ise ait olduğumu düşündüğüm yeri bulduğuma dair derin bir umut ve huzur.

bulunduğum yerde sanki tarihin başlangıcından beri yaşamaktayım. o kadar uzun zamandır burdayım ki sanki şehirle bir bütün haline geldim. ama bu ifade yanıltmasın sizi. çok ayrıksı bir bütünlük duygusu bu. bütün dönüşümlerini, çöküntülerini, bunalımlarını yaşadım. kentsel dönüşümün yaşadığım mahalleyi, okuduğum okulu yerle bir ettiğine günden güne şahit oldum. ama bu şehre ait olamadım. bu şehirle ilgili bütün iyelik eklerim yapay. hiçbir şey bana ait değil. anılarım zorunluluktan. albino bir tavuskuşu gibiyim bu şehirde.

ikinci nedenim ise hiç görmediğim, daha önce adını cümle içinde kullanmadığım bir şehre özlem duyuyor olmam. sanki o şehir beni mutlu edecek, aradığım o huzuru bu şehirde bulacağım. sanki dediğime de bakmayın. ben artık çok eminim bu şehre gidesimin geldiğine. rüzgar beni korkutmuyor mesela, zaten hiç korkutmazdı ama artık hiç korkutmuyor. sevesim var rüzgarı. geçilmez yerlerden geçesim var.

şu an gerçekten gidesim var. çünkü hissediyorum yürümem gereken yeni yollar, aşmam gereken yeni denizler, konuşmam gereken yeni konular, sevişmem gereken şarkılar var. hazır ol miles davis! çalman gereken çok şarkı olacak.

evden gidesi gelmek, şehirden, insanlardan,ilişkilerden, bulunduğun sokaktan, baktığın dört duvardan, sevgiliden,eşten,aileden,kedinden,köpeğinden, bulunduğun gezegenden,hayattan,ülkeden,okuldan,işten gidesi gelmek. gitmeler radikaldir, en çok hayatın boş olduğu zamanlarda hortlar. gidersin,gittiğin yerden de gidesin gelir. kısır döngüye girersin. aslında insanın kendinden gidesi gelir. alışkanlıklarından, onu nötr hissettiren yerden,konumdan. gidesi gelmek bir arayıştır aslında, ben hala burdayım,ölmedim deme şeklidir.

gidebilecek bir yer kalmayana kadar zaman kazanmak.
zamandan kazanç, yaşanan zamandan kayıp.
zaman, kazanmak dışında kaybettirir. bu kayıp da özgürleşmeye vesile olur. yalın olma haline bürünür. ruhun doğa ile bütünleşmesi de tamamlanmışlık hissine. sonuç olarak kaybettiklerimiz aslında kazandıklarımızdır.

nereye olduğunun çok bir önemi olmadan günlerce bir otobüste gece yolculuğu yapmayı istemek gitmek dinlendirir insanı.

zaman zaman bir çoğumuzun yaşadığı duygu.

durup dururken gidesi geliyor insanın, hani ortada bir mesele olsa dersin ki eyvallah konu bu.

ama bende ki tezahürü pek öyle olmuyor, sebebsiz nedensiz çekip gitmek geliyor içimden.

belki buna iten bir şey var, belki farkedemiyorum bilemedim.

bunu daha önce denedim, gittiğim yer de huzur vermedi bana yani anladım ki bu gitmeler çare değil.

ama şunu yazarken bile gidesim geldi öyle baskın bir istek işte bu, bende mi gitsem acaba kıskandım gidenleri herhalde lan.