görünmez insan olmak

insanlar arasında fark edilmemek,fark edilebilme çabası içerisinde olan insan,kimsenin fark etmediği küçük gördüğü,fikirleri ve varlığı önemsenmeyen insan.

eğer bilerek, isteyerek görünmez olmayı tercih eden insansa harika bir işe imza atan insandır. insan denen mahlukla olabildiğince az münasebetten daha akıllıca, daha güzel bir şey yok.

bilerek isteyerek görünmez olmayı tercih ettim, faydasını da ziyadesiyle gördüm. işim gereği insanlardan çok - hem de çok ama çok - bilgisayarlarla iletişim kuruyorum. onlar bana yalan söylemiyor, manevi ya da maddi anlamda bana zarar vermiyorlar, iyi niyetimden faydalanmıyorlar, aldatmıyorlar. borç para isteyip üzerine yatmaya kalkışmıyorlar.

görünmez olan insanın sözü dinlenmiyormuş, varsın dinlenmesin. hatta alanımla ilgiliyse ve dinlemiyorlarsa keyifleri bilir, dinlemedikleri için tırım tırım tırmalayacak, sendeleyecek, çuvallayacak olan, sonra da gelip kıçlarını nasıl toparlayacaklarını soranlar onlar oluyor.
hodri meydan buyursun dinlemesinler. :)
kısacası; eğer sözünüz gerçekten dinlenecek değerdeyse görünmez de olsanız dinletirsiniz. "kimse beni görmüyor, kimse beni takmıyor, konuştuğumda sözüm dinlenmiyor." diye hayıflanmaktansa, -amaç buysa- sözü dinlenmeye değer biri olmaya odaklanmak, kendini bu yönde geliştirmek kişi için çok daha hayırlı.

hatta bunu yaparken "bunlar, özellikle de öndeki şu iki sıra benim sözümü dinlesin." gibisinden düşüncelerle buna kalkışmamak daha önemli, onlar kim ki bu kadar değerli zamanınızı onlara harcamanız gereksin? sonuçta hayat sadece o kitleden ibaret değil ki! belki gelecek yıl hiçbirini bir daha görmeyeceksiniz bile. amaç özellikle bir kitleye odaklanmadan genel anlamda hayatta sözünüzü dinlenebilir kılmak, kendinizi olabildiğince geliştirmek olmalı. en önemlisi de kimlerle muhatap olduğunuz. muhatabınız kahvehane dayıları gibi tiplerse, boş insanlarsa, onlara lafınızı dinletseniz ne dinletmeseniz ne?

küçük görecekler içinse söylenecek şey; hayatınızı onun üzerinden kazandığınız bir iş sebebiyle aralarında olmak, dolayısıyla da onlara bu yüzden katlanmak zorunda olmak dışında (kısacası kaçışınız olmadıkça) bir sebep yoksa ille de onların içerisinde olmamın, onlara bir şey ispatlamanın gereği var mı?

sözünü dinletecek değerde sözler sarf eden biri olduktan sonra zaten sizi küçük göremiyorlar.
o saatten sonra küçük görmeye kalkışacak olan yarışmacılara başarılar. :)

hele de gerek fiziksel, gerekse de entelektüel, zihinsel yönden kendinizi geliştirmişseniz sizinle yarışmak niyetinde olanlar size denk olmadıklarını mecburen kabul edip eninde sonunda pes ediyorlar.
hem böylesi durumlarda ilk olarak sizi küçük görmeleri, amiyane tabiriyle sizi bir saksı ya da karamürsel sepeti yerine koymaları, hatta kısıtlı kelime hazneleriyle, yarım akıllarıyla fırsat buldukça güya size laf sokmalarını izlemek eğlenceli bile oluyor.
zira zaman içerisinde, karşınızdakinin o yarım aklı sıra size laf soktuğunu, aşağıladığını sanırken aslında sizin onun içinden geçtiğinizi ancak bir ay sonra anlayabildiğini idrak ettiğindeki hallerini izlemek daha da eğlenceli.

- amaç ille de sözüm geçen biri olayım da sözüm dinlensin, hakir görülmeyeyim ise- bu şartları sağladıktan sonra kendi isteğinizle görünmez olmanın verdiği özgürlüğün, huzurun tarifi yok.

zevkli gibi görünse de bir süre sonra insanların iki yüzlülüğü insanı delirtecek olandır.

birgün zaten o mertebeye ulaşacağız. şimdiden özlem duymayalım biz ona en iyisi.