gülme krizine girilen en olmadık yer

kesinlikle cenazedir.

yıl 2003. halamın cenazesindeyim. o zamanlar kocaeli'deki üniversiteden acil olarak yola çıkmış ve çok yorgundum. inanılmaz derecede üzgün bir şekilde camiye cenaze namazına gittim. en ön safta yerimi aldım. (üzerimde simsiyah bir sweatshirt, top sakal ve uzun saçlarımla satanist gibiydim)

imam tekbir getirdi ama sonradan cenaze namazını bilmediğimi hatırladım. içimden "sıçtın olum sir" dedim. fatiha, sureler falan derken imam "allahuekber" deyince ben rükuya gittim. (meğer gidilmiyormuş) benim arkamdaki cemaatin yarısı da, her gün cenaze namazı kılmadığı için, benden kopya çekerek rükuya gitti. kimisi çaktırmadan doğrulmaya çalışıyor, kimisi öksürüyor, kimisi dizine bir şey olmuş da onu ovalıyor gibi yaparak doğruluyordu. bütün ciddiyetimi koruyarak namaza odaklanmaya çalıştım. iç sesim "en sevdiğin halanın cenazesini piç ettin, aferin" dedi.
ama yanımdaki amcanın "bu gerizekalı sataniste uyduk, namaz gitti" bakışıyla bende film koptu.

ama bu nasıl bir gülme krizi anlatamam. kendime hakim olamıyorum. diyafram ferman dinlemiyor ki. bağıra bağıra gülüyorum, yüzümü kapatıyorum. millet ağlamaktan helak olduğumu sanıyor. halamın oğlu "toparlan sir, allah verdi, allah aldı" falan diyor. lan adamın annesi ölmüş, adam beni teselli ediyor.

kuzenimin telkinleri bende tam tersi etki yapıyor. artık gülmekten nefes alamıyorum. koşarak oradan uzaklaşıp bir selvi ağacının altına zor atıyorum kendimi. içimdeki soytarı susmak bilmiyor. espri üstüne espri yapıyor.

helak olmuş bir biçimde bir kaç dakikamı herkesten uzakta geçiriyorum ve mezarlığa doğru kalabalığı takip ediyorum.

sanırım ümit özat için canlı yayındır. gülme krizi denilince aklıma anında bu video geliyor.

bkz

her izlediğimde hunharca gülüyorum. çekirdek gibi bu meret bir krize grip gülmeye başladığınızda asla sonu gelmiyor... abicim ben bitirdin*

cami.

cocukken saglam kikirderdim arkadaşlarla ile giderken. ondan işim rast gitmiyor herhal.

düşen biri gördüğümde tutamıyorum kendimi kesinlikle. kendim düşsem bile. bu durumda düşen kişi, asla gülünmemesi gereken biriyse çok zor durumda kalıyorum.

müdür bey düşmüştü bir kez koridorda önümden yürürken. elimde telefon vardı. nasıl bir anda aklıma geldiyse arkamı dönüp telefondakine gülüyormuş gibi kurtarabilmiştim durumu. yani umarım kurtarmışımdır.