güvensizlik dolu bir sakinlik içerisindeyim

bir coup de grace ukdesidir.

bazen hissettiğim duygudur. ama çok arada bir. çünkü böyle güvensizlik dolu sakinliklerin beni geçmişteki bazı saçma olduğu kadar mantıklı da olan planlarıma götürdüğünü düşünüyorum.

haruki murakami’yi öldürme isteği başlığında yazmıştım aslında planlarımın bir tanesini. böyle derin bir sakinlik çöktüğü zaman içimde tekinsiz bir şeyler dolaşıyor. karadenizli olduğum için zaten sakin kalmak benim alışık olduğum bir duygu değil. çok sakin olduğum zaman sinirlenmeye başlıyorum kendime. neden kızgın olmadığımı düşündükçe öfke basıyor.

nadiren sakin olduğum zamanlarda da haruki murakami cinayeti ile ilgili planlar yapıyorum. aslında sadece haruki murakami değil hedefim. dag solstad da vardı ama çok yakın zamanda hayatını kaybetti. kalp hastalığı dediler. emin değilim bundan ama bunu sonra anlatacağım.

bazen de sakal tıraşı yüzünden seri katil olmaktan vazgeçmek başlığında anlattığım gibi planlar canlanıyor yeniden. ama bunlar hep sakın olduğum zamanlar. saçma sapan bir şey bu sakinliği bozunca o güvensizlik hissi de kayboluyor. sonra yine kanunlara saygılı bir vatandaş oluyorum.

benim sakinliğimin içindeki güvensizlik kendi akıl sağlığıma duyduğum güvensizlik. her an haruki murakami konusunu biraz erteleyip jean louis fournier'ye yönetebilirim. bilemiyorum altan. nietzsche de işine baksın.

gözlerimi ilk ışıklara açarken uyandığımda, ilk olarak odamın hâli sürüklüyor beni gercegimden koparıp. gerçeğin ta kendisi ama bir o kadar uzak bir mekâna. yatmadan önce su içmeyi unuttuğum bir gecenin sabahı olsa gerek, kana kana su içmek istiyorum; sanki her şey düzelecek o anda. aheste kalkıyorum yataktan, dişlerimi fircaliyorum bir robot gibi; ama belli ki daha tam batmadi güneşim, hâlâ dişimi fırçalamayı önemsiyorum... kana kana içiyorum iki bardak suyu.

hiçbir şey düzelmedi.

telefonuma bakıyorum; yetisecegim bir yer yok ama saati merak ediyorum. kahve koyuyorum ocağa, demliyorum. her şey yolunda gibi kahve kokusuna düşüyorum yine. "hâlâ yaşıyorum" diyorum içimden. dışımdan bir şey söylemiyorum.
söyleyemiyorum. önemli şeyleri hep içimden söylerim kendime.

kahvemi içerken bilgisayarımı açıyorum, haberlere bakıyorum. yolunda giden hiçbir şey yok. tıpkı benim gibi. ben de yolumda gidemiyorum çoğu kez. bir yol ayriminda takılıyorum. tam ortada bekliyorum.

aynada kendime bakıyorum, buz gibiyim. öyle görünüyorum. her şey bitti diyorum. ama içim alev alev yangın yeri gibi. hiç yansımıyor aynaya.

her şey yolundaymis gibiyim dışarıdan; içimde ise yollarımda ekili dikenler bacaklarımı çizikler içinde bırakıyor. içine içine kanıyor derim, aynaya yansımıyor, derim pürüzsüz bir mermer gibi görünüyor dışarıdan.

ağlamıyorum. donuk, düz, her şey rutin ve aşırı normal gibi dışarıdan. sanki ölmüşüm. ivme 0.

içimde dalgalarla carpisiyorum oysa, ben ileri gitmeye çalışırken beni savuruyor bir dalga, çöp gibi sürükleniyorum kıyıya. kollarımda hâlâ derman var diyorum, çizik bacaklarım yanıyor tuzlu suda, irkiliyirum. dışarıdan hiç ıslak görünmüyorum ama içimde boğazıma kadar yuttum suyu...

acıktım. tost yapıyorum kendime, sakarim biraz serce parmagimi da yaktım, hâlâ mimiklerim değişmiyor. mermer tezgaha bakıyorum, nasıl üretildiğini hayal ediyorum; buraya nasıl geldiğini. sıkışmış mermer tozlarını

ayağım takılıyor uzatıcı kabloya: toparlamak için eğilirken, içindeki renkli kabloları ve onların içindeki bakır teli görüyorum, zihnim halinden memnun... akımı bile hissediyorum o an. dokunsam diyorum akıma, çıplak elle dokunsam; mimiklerim değişse... içimden dokunuyorum çıplak tellere.

dışarıda ikinci kahvemi yidumlarken sakin sakin, içeride sular yükseliyor.

taşmıyorum. her şey yolundaymis gibi mimiklerim kaybolmuş. her şey nötr gibi nefes alışım sessiz, sakin...

bir kere taşmam gerek biliyorum. bozmam gerek mermer suratımı, mimiklerim cirkinlesmeli bir kere...

kana kana ağlamalıyım. sadece bir kere.

bu başlığın içerisine saklanabilir miyim bir süre
sığınacak daha iyisini bulamadım.