sorunlu bir cildin getirdiği öz güvensizlik

sorunlu bir cilt beni ne kadar yıpratabilir ki? demeyin. çok şey alır sizden hakikaten psikolojik olarak insanı çökertir. kimyasallardan bitkisellere bitkisellerden kimyasallara koşup duruyorsanız ona rağmen iyileşmiyor kötüye de gidiyorsa yaşama sevincinizi en alt düzeylere indirecek kadar güçlü bir etkiye sahip zehirdir. abartmıyorum. abartmadığımı düşünen de yaşamıştır düşünmeyen yaşamamıştır.

bu gerçekten böyle. 2 sene önce otobğsteki teyzeler durdurup sorardı "yüzün için bir şey kullanıyor musun?" şeklinde. kendimi çirkin bulma sebebim oldu. ama kimse hastalıktan olduğunu bilmiyor, akran zorbalığına çok maruz kaldım. hâlâ da cildimi düzeltmeye çalışıyorum ve o zamanlardan kalan bir alışkanlık olacak ki kendimi güzel bulmuyorum hâlâ. kimse bir şeyin iç yüzünü bilmez. bu yüzden ağır depresyon yaşadım aylarca. bilmiyorum, insanların tipiyle ilgilenmek bu kadar gerekli değil bence. hep ezik gördüm kendimi. ama artık bu halime alıştım ayol seven böyle sevsin, mal bu hahshahzhah

özel bir hastalığımdan dolayı kistik dediğimiz iltihaplı aknelerle savaşıyorum ergenliğe girdiğimden beri. tabii ilaç bunu %70 azalttı, görünür ve aktif aknelerim kalmadı ama izler mevcut. tedavi hâlâ görüyorum. önceleri çok ağlardım, kendimi hiç ama hiç sevmezdim ama sorun düzeldikçe kendimi sevmeye başladım çünkü bu benim elimde olan bir şey değil. hem tipim güzel olduğu için beni sevecek ya da sevmeyecek biri olacaksa hiç olmasın daha iyi. bunu aşalı çok oldu ve ben kendimle gayet barışığım. ha idealimi yakalayamadım henüz ama değişimi gördüğüm için kendimi seviyorum artık.
başkasının ne dediği umurumda değil. kendimi beğenmek için değişime gidiyorum ben. başkasına beğendirmek için çabalamam beni kişiliğim için sevsin dişiliğim için değil. çünkü ben biri hoşuma gitmişse onun dış görünüşü ile alakadar olmam.