haksızlığa uğrama acısı

haksızlıktan da büyük olan acıdır.

hak etmediğiniz halde lince, iftiraya; hatta hakkınızda algı operasyonu yapılmasına maruz kaldığınızın acısıdır.

kötü hissettirir, zorunuza gider. o gün yanınızda hiç kimse yoktur çünkü. buna genellikle gerici insanlar neden olur. sonra da mevcut iktidarın yaptığı haksızlık ve hukuksuzluklardan bahsederler. halbuki bu insanlar kendi mecralarında da bu tarz haksızlık ve hukuksuzluklara başvururlar.

haksızlık küçük olduğunda kafanızın içindeki tartışma daha yıpratıcı olabiliyor.

duygusal bir insansan bu acı kendini tekrarlar durur. sonunda kendini sucalamaya doğru gider.

haftalardır haksızlığa uğruyordum. mücadele ettim ama artık savaşmaya mecalim kalmadığı için bıraktım * (bkz: yoruldum)

kendini savunursun haklı olsan bukadar savunmazsin derler. savunmazsin haksız olduğundan susuyorsun derler. derler derler.

hiç durmadan insanın içini yakan bir kederdir. bana hep şu şiiri anımsatır.

and olsun
şart olsun

ben
böyle
taşların
çukurların
içinde
kalmışsam
yalnızsam
hor
görülmüşsem
arkasızsam
ve
böyleyse
bahtı
siyahım
yemin
kasem
olsun
ve
and
olsun
şart
olsun
yerde
kalmaz
ahım.

enver gökçe

hislerle yola çıkan insansan ve bir şeylere bu hislerin sonucu karar veremişsen, her daim irrasyonel sayılacağın için çekeceğin acı.



göz göre göre söylenen yalanlar; birkaç niyetli, arkası dolu davranışlar; sinsiliği ve sadece kendini düşünmeyi masumlaştırıp iyi niyetle oluşturulmuş kurallara yedirme; ölesiye kindarlık ve daha bir sürü şey…


ispatın yok diye normal sayılıyor. usulüne uygun yapıldığı için göz ardı ediliyor.

olayı kes!!

ben doğduğumdan beri haksızlıga uğruyorum gaddemit.
önce doğduğum yerden kader vuruyor sonra her okulumda her sene bullylenerek geçiyor bir babam vuruyor bir annem vuruyor en sonunda baba tarafı ailecek vuruyorlar eski sevgililerim vurdukça vuruyor hükümette alttan alta vuruyor en sonunda her şeyin acısı üzüntüsü geçiyorda hükümet asla vazgeçmiyor yapıyor yapacağını.
bir aile bir de devlet asla acımıyor
daha da vurmayın alkarısına öldüm tamam

insanı sonsuz bir kısırdöngüye sokan acı. "neden ben?" sorusunu sormaya devam ettikçe de günden güne büyüyüp insanı kurban olduğuna inandırıyor. kurban psikolojisine girdikten sonra da insan, kendini sürekli sabote etmeye başlıyor ve böylelikle bir özyıkım süreci başlıyor. sonrası daha da karanlık ama oralara kadar gitmeden, bu acıyla baş etmeyi öğrenmek gerekiyor. bazı olayların nedenini bilmek, hiçbir işe yaramıyor. "bunun üstesinden nasıl gelebilirim?" diye düşünerek haksızlıklara takılı kalmadan kendi merkezinde kalmayı öğrenmekle yavaş yavaş haksızlıkların insanın üzerinde bıraktığı etki hafifliyor. zaman geçtikçe de "sen nelerin üstesinden geldin be aferin sana." aşamasına geliniyor ki işte orası en sevdiğim aşama oluyor...

dünya üzerindeki herkesin herhangi bir konuda bir başkası tarafından haksızlığa uğradığını öncelikle kabul edelim.

kendimi bildim bileli haksızlıkla mücadelede kara şövalye gibi mağdur tarafı savunmak adına verdiğim kutsal savaşlar sonucunda anladım ki; haksızlık hayatın kendi adaleti. bu duvara toslamamız gelişimimizin bir parçası. bununla baş ediş şeklimiz ise kim olduğumuz.

agresifleşseniz de , ağladanız da, hayata da küsseniz bu durum olduktan sonra değiştiremezsiniz.

ancak ya akıllanacak ve kendinizi bu duruma sokmamayı öğreneceksiniz. ya da insanları size haksızlık yapabilecekleri sınırlar içerisine almayacaksınız.bana sorarsanız; netlik bu konuda en başarılı çözümdür. öyle dolambaçlı, imalı falan değil. haksızlık yapanın yüzüne yüzüne ne yaptığını ve ne için yaptığını bildiğinizi ve buna asla izin vermeyeceğinizi söylemelisiniz.öfkeye kapılmadan hemde. hatta bazen tatlılıkla, şakayla karışık söyleyeceksiniz. bunların hiç birini yapamıyorsanız da dövünmeyeceksiniz. haksızlık siz izin verdiğiniz sürece devam eder sadece kişiler değişir.

sistem sebebiyle ve tarafından haksızlığa uğramışsanız ve madur olmuşsanız çözümü yok. zaman geçtikten sonra acıtmıyor, aksine filtrelerinizi açmanızı sağlıyor.

haksız yere çekilen acıdır.