1.
her yaşam başladığı yerde bitiyor. kuvözle morgun arası 5 metre. adına yaşam diyorlar !
devamını gör...
2.
bütün gün stajda bunu düşündüm ; 5 dakika önce yoktun ama şimdi varsın , 5 dakika önce vardın ama şimdi yoksun. ne garip !
devamını gör...
3.
psikiyatri ve morg
devamını gör...
4.
yıllardır düzenli gittiğim için artık...
devamını gör...
5.
soğuk, kasvet, ilaç kokusu.
hiç sevmem, gitmemek için elimden geleni yaparım.
hiç sevmem, gitmemek için elimden geleni yaparım.
devamını gör...
6.
bu doktor ve hemşirelerin işi çok zor. insanlar ile uğraşmak zor . cahil insanlar ile uğraşmak daha zor. bir de ölecek olduğumuz gerçeğini hatırlatıyor tabi ki.
devamını gör...
7.
hastanede çalışmış biri olarak kısaca değineyim;
hayatın sevinç ve üzüntülerini ile çaresizliği hatta ölümün o soğukluğunu hissedersiniz. hastanede din, dil. ırk ve cinsiyet vb. ayrımcı tabular yoktur herkes insan olur o ortama düşen hastalar. hiç selam vermeyeceği bile muhabbet eder hatta bir birlerine yardımcı olurlar (paylaşmak. refakatçisi olmayınca diğer hastaya da refakat etmek vb).
belli bir süre hastanede kalan, çalışanlarında insan olduğunu anlarlar ve onların nasıl bir çaba harcadığını görünce teşekkürlerini eksik etmezler. bazılarında borçluluk hissi doğar hatta çocuklarının sağlıkçı olmasını isterler.
çalışanlarda iyi olanlarla sevindikleri gibi ölümde ise üzüldükleri bellidir ama bunu uzatmaya veya yaşamaya vakitleri yoktur çünkü şifa arayan başka hastalar vardır.
demem odur ki; hala öyle mi bilmiyorum ama hastane insana insan olmayı öğrettiği gibi hiçliği ve çaresizliği yaşattı mı o katı ve haşin insanların empati yapmayı, yufka yürekliliğini hatta dünyaya bakışını bile değiştiriyor.
bütün bunları hastaneye düşmeden öğrensek ve uygulasak daha iyi olurdu.
hasta ve hastası olanlara acil şifalar.
hayatın sevinç ve üzüntülerini ile çaresizliği hatta ölümün o soğukluğunu hissedersiniz. hastanede din, dil. ırk ve cinsiyet vb. ayrımcı tabular yoktur herkes insan olur o ortama düşen hastalar. hiç selam vermeyeceği bile muhabbet eder hatta bir birlerine yardımcı olurlar (paylaşmak. refakatçisi olmayınca diğer hastaya da refakat etmek vb).
belli bir süre hastanede kalan, çalışanlarında insan olduğunu anlarlar ve onların nasıl bir çaba harcadığını görünce teşekkürlerini eksik etmezler. bazılarında borçluluk hissi doğar hatta çocuklarının sağlıkçı olmasını isterler.
çalışanlarda iyi olanlarla sevindikleri gibi ölümde ise üzüldükleri bellidir ama bunu uzatmaya veya yaşamaya vakitleri yoktur çünkü şifa arayan başka hastalar vardır.
demem odur ki; hala öyle mi bilmiyorum ama hastane insana insan olmayı öğrettiği gibi hiçliği ve çaresizliği yaşattı mı o katı ve haşin insanların empati yapmayı, yufka yürekliliğini hatta dünyaya bakışını bile değiştiriyor.
bütün bunları hastaneye düşmeden öğrensek ve uygulasak daha iyi olurdu.
hasta ve hastası olanlara acil şifalar.
devamını gör...