hayal kırıklığını tattığımız ilk an

büyümeye başladığımız ilk an.

günlerimi verdiğim programı yazmayı bitirip, motor kodları yazıp çalıştır dediğim anda çıkan buglar, hatalar ve beklenenden uzun sürüyor yazısı. size tarif edemem bu acıyı.

hatırlamıyorum, diyeceğim başlık.

yalnız yıkıldığınızı hissettiğiniz andır.
en son, anlatma deyip denediğim bir konuyu anlatırken dinlediğimde eski erkek arkadaşımda yaşadım. sonrasını toparlayamadık zaten. batıyor balık, yan giderek... .. .

bir sarsılma bir şaşırma olur o an, sonra bir kendine geldiğinde büyüdüğünü ve insanların cocukluktaki gibi olmadığı gelir aklına..

çok değer verdiğiniz birinden verdiğiniz değerin yarısını bile görmediğinizi anladığınız andır. o ana kadar bildiğinizi sandığınız her şey anlamını yitirir. içine girdiğiniz karanlıkta çıkış yolu bulamayacakmışsınız gibi hissedersiniz. boğazınıza bir yumru oturur, her yutkunuşta daha da büyür sanki. bir süre o kırık parçalar batar da batar. ama merak etmeyin tabi, her şeyin olduğu gibi bu duygunun da bir sonu var. karanlığın ucundaki cansız bir ışığı fark etmenizle hayal kırıklığı yerini ufak ufak umut parçalarına bırakır.

kalpte dipsiz bir kuyu belirir aniden.
herkesin, kendisinden uzaklaşmasını izlediğini zannederken; aslında kendisin dipsiz kuyuya düşmekte olduğunu farkeder insan.

sevgili olmayı beklemediğim ama aşkından deli olduğum çocuğun yakın bir arkadaşımla sevgili olduğu an(kızın haberi yoktu sevgimden)