yazarların hatırladığı ilk hayal kırıklığı

ılk okulda sevdiğim bir kız vardı, o kadar hoşlanıyordum ki sesine, kokusuna, bakışlarına bile hayrandım fakat birgün burnunu karıştırdığını ve tatağını gördüğüm zaman kızdan igrendigim aklıma geldi.

ezan okumayı çok severdim küçükken. sonra kadınların ezan okuyamayacağını öğrenince kalbim çok kırılmıştı.

ilkini değil ama en büyüğünü asla unutamıyorum. lisede okula başlayalı 2 ay anca olmuştu. mahalleden bir kadın anneme okulda olmam gereken saatlerde her gün beni bir çocukla el ele gördüğünü söylemiş. annem de inanmış. halbuki her gün okulu arar orada mıyım diye sorardı. okul dönüşü beni apartmanın önünde beklemiş. öyle sert bir tokat attı ki dudağım patladı. saçımdan çekerek beni eve soktu. bana iftira atan kadın beni görüp de "bu değildi gördüğüm" diyene kadar okula gidemedim. annem benden özür bile dilemedi. sadece gelip "yarın okula gidebilirsin" dedi. bu yaşıma kadar daha büyük hayal kırıklığı yaşamadım.

beni minnacık bebe halimle fazlasıyla üzmüş olaydır.
dört yaşındayım, o zaman edirne’de çiftlikte yaşıyoruz. akşam çok güzel günbatımı olurdu. güneş karşıda kocaman ve tupturuncu dururdu. ben de çocuk aklımla, onun gerçek top olduğunu sanıyordum. ebeveynlerime sürekli “hadi gidip alalım” diye ısrar ederdim, onlar da güler geçerdi. onun devcileyin bir top olduğunu hayal ederken aslında ne olduğunu öğrenmem büyük yıkım olmuştu. astronomi merakım da işte o zaman başladı.

kuzenimle erkek arkadaşımın beni boynuzlaması. birlikte büyüdüğüm ve en yakınlarımdan olan biriydi.

sanırım 7. sınıfa kadar hiç hayal kırıklığı yaşamadım. 7'den sonra ise mutlu olmadım*

ilkokul 1.sınıfta arkadaşlarım kırmızı oje sürmüştü bana, hayatımda ilk kez oje sürmüştüm. eve gidince annem baya kızmıştı, baban görürse seni mahveder diyip, komşu komşu gezip aseton aramıştı. o gün kalbim çok kırıldı. ben bir şey yapmadım ki...

anasınıfında, ilk aşkımın bana aşık olmadığını anladığım an. ah be pempe yanaklı yiğido, kalbimi ilk sen kırdın. sonra da zaten kaderim değişmedi. eyv. *

bana ait olmayan bir hayal kırıklığı.

bulunduğum binaya sokup sahiplenmek istediğim bir kedi olmuştu. peşimden hiç ayrılmıyor, hangi kata gidip çağırsam geliyor, benimle oyunlar oynuyordu. zaman geçti, kedi acıktı. beni yiyecekmiş gibi bakıyordu artık ya da bana öyle geliyordu. evdekilere sordum, ne kediye uygun yiyecek bir şey var ne de para vermeye gönüllüler. ben kediye hüzünle bakıyorum. kedi bana açlıkla bakıyor. beraber aşağıya, giriş kata indik. kapıyı açtım, "geç" dedim. bana baktı sadece. "geç hadi ben de gelicem" dedim. sallana sallana çıktı dışarıya. ardından kapıyı kapattım ve terk etmiş oldum kediyi. bir daha da görmedim. bazen aklıma geliyor bu anı, hüzün çöküyor içime.

şu lanet barbie bebekler orjinal olanlar eskiden çok pahalıydı almamışlardı 6 yaşındaydım.

ilkini ve hepisini hatirliyorum lanet gelsin boyle hafizaya.

küçükken babam bana yeni bir bilgisayar alacağını söylemişti. o ara 1 aylığına yurtdışına gittik ve ben o 1 ayı babamın ben dönünce yeni bilgisayarla sürpriz yapacağını düşünerek geçirdim. tabi eve dönünce gördüğüm şey eski bilgisayarımdı. sonrasında kimseden bir şey beklememeyi öğrendim.

babam uzun zamandan sonra eve geldiğinde 7. sınıfa gidiyordum. ablam lisede kardeşim ilkokuldaydı. kardeşim tabi küçük olduğu için babamla büyümüş gibiydi. bende öyle olurum sandım ama öyle olmadı. bi yabancı da değildi çok yakınım da değildi. çok değişikti. hep limoniyiz artık, hep bi uzaklık var aramızda...

ölüm döşeğinde bana "köye gidiyorum" diyen dedemi köye gittiğimde bulamamak. oysa yatakların altına bile bakmıştım.

ılkini s. edin bu son olan ömrümden seneler götürdü. hoşçakalın sözlük halkı buradan bir perukgibihuzunlu geçti dersiniz belki.

ilk hayal kırıklığı acaba ne zaman büyümüştüm diye biliriz buna ilk cenaze töreni diyebilrim herkesin daha iyi bir yere gittiğini umması ama bilinmemesi o kişinin yokluğunun verdiği boşluk ve bir daha ona nasılsın diye soramamak işte hayaller orda biter hayatlar başlar .

6 yaşındayım babamdan bana bisiklet almasını istedim ala ala şu plastik ve küçük erkek bisikletleri var ya ondan almıştı ağlayarak sofradan kalktığımı hatırlıyorum sonra da bana başka bir şey alınmadı *:(

büyük bir heyecanla ilk harçlığım ile aldığım sürpriz yumurtadan tamamlanmamış plastik mini oyuncak araba seti çıktığını gördüğüm an yaşadığımdır. para verip aldığım şeyden benim için böylesine önemsiz bir şey çıkması beni epey üzmüştü ve haliyle çok sinirlenmiştim. bir daha o renk yumurtadan almamak üzere kendimi şartlandırmıştım.*

anaokuluna giderken tuvalette kilitli kalmıştım ama kimse beni hatırlayıp da bakmaya gelmemişti, belki bir belki iki ders sonra tuvaletleri temizlemeye gelen hademe, ağlama sesimi duyarak gelip çıkartmıştı.

yıllarca ibrahim erkal'la emine ün'ün birlikte çevirdiği kliplerdeki gibi aşık olmalarını bekledim.

sonra emine gitti emre kınay'la evlendi, mutsuz oldular boşandılar.

adam canısı diye şarkı yapmış, dizi yapmış, oynamışsınız , evlensenize işte.

bu benim ilk hayal kırıklığımdır.