hayat ne zaman normale dönecek sorusu

cevabı merak edilen soru.

vicdansız empati yoksunu insanımsıların merak ettiği sorudur.

bilmiyoruz. depremden etkilemeyen iller normal yaşantılarına dönüp devam edecekler elbette, fakat depremzedeler için ne olacak ne bitecek çok büyük soru işaretleri var. insanlar evlerini işlerini kaybetmişken sadece ertelenen faturalar ile nasıl bir normalleşme olabilir ki? söyleyecek çok şeyim var ama yazacak gücüm yok. umutlarımız hep enkazlar altında kaldı. bundan sonra hangimiz yatağımızda rahat ve huzurlu uyuyabiliriz ki?

depremden doğrudan veya dolaylı etkilenmeyen bizler için birkaç ay içinde normale dönecek, yaşanan şeyler kötü bir yaşanmışlık olarak kalacak. fakat depremden etkilenen kişiler için asla normale dönmeyecek, fakat bu duruma da umarız zamanla alışacaklar.

depremi yaşayanlar için asla geçmeyecek ve normale dönmeyecek. 99 depremini yaşadım ve babamla birlikte deprem bölgesine gidip arama kurtarma çalışmalarına katıldık. kalıcı olarak ağır bir travma bırakıyor. tedavi, ilaçlar vs işe yaramıyor. ne kadar bilinçli olursan ol rüzgar sesinden bile ürküyorsun yıllar geçse bile.

depremzede kardeşim (12) korkudan ilk adetini gördü. arkadaşlarım donarak enkazda öldü. yardımlar çok ama çok gecikti. kuzenimi kaybettim. akrabalarımı kaybettim. arkadaşlarımı kaybettim. kendimi paraladım. mental olarak çöktüm. kulaklarımdan sesler hiç gitmiyor. benim için hiçbir zaman.

yani benim için herkesin günlük ihtiyaçları belirli bir rutinde karşılanacak seviyeye gelince muhtemelen hayat normale döner. fakat o enkazı yaşamış bir insan için eski yaşama dönmenin mümkün olduğunu sanmıyorum.

eski normalimizden eser kalmayacak günlerde.
artık yeni normalimiz olacak. depremi unutacağımızı sanmıyorum. kendi adıma, geleceğimle ilgili çoğu düşüncem değişti. benim için yeni bir milat oldu bu deprem. hayallerim değişti, fikirlerim değişti.
gençlerle ilgili fikrim değişti, eğlence sektörü çalışanları ile ilgili fikrim değişti. kimin insan sevip kimin sevmediği ile ilgili fikrim değişti.

pandemi ve deprem dünyanın bize gösterebileceği, ciddi yüzleri olduğunu gösterdi. dünya sürprizlerle dolu. dileğim, artık güzel sürprizler yapması.

dünden beri, deprem illeri dışında yaşayanların büyük bir kısmı yas halinden çıktı bile. zaten hiçbir iş aksamamıştı, okullar dışında duran bir şey de yoktu yani hayat ülkenin büyük çoğunluğu için normal halinde seyrediyordu. maalesef işin acı gerçeği bu. bunu söylememin sebebi türkiye'ye atom bombası bile atılsa 3. gün herkes hayatına devam edeceği gerçeğini bilmem. o kadar umursamazlık o kadar kabullenmişlik halindeki bir halk ki, korkunç hakikaten. öfkeler yanlış yerde nefretler yanlış yerde, insanlar enkaz altındakileri bıraktı, suriyelilere sallıyorlar. böyle bir mallık olamaz, olmamalı ama işin içinde bu halk olunca hiçbir eylemde mantık aramamak lazım.

deprem bölgelerinde ne zaman normale döner bilinmez. tüm depremzedelerin eski yaşam şartlarının sağlanması uzun yıllar alır.

normal hayat bu zaten. ama biz bu normal ile yaşamayı ögrenip ders çıkarmadığımız için bizim için anormal. deprem normal yıkılan binalar anormal...

benim artık hiç bir şeye umudum kalmadı. kendi hayatım için konuşuyorum.

belki herşey eski haline dönebilir ama biz depremi yaşayan insanlar için özellikle kaderine terk edilen insanlar için dönmeyecek.

hayat hiçbir zaman normal olmadı, o hep gam, kasavet ve sıkıntıyla dolu. hayatın normali bu. biz ise şu dert bitsin rahattayım, bu dert geçsin az kaldı diye oyalanır dururuz. en nihayetinde ömür biter de sıkıntılar bitmez.

normalin tanımını bana çizebilir misin abidin

yezidin peşini ne zaman bırakırsanız o zaman dediğimdir.

17 ağustos depreminde ben liseye gidiyordum. o yaz bir fabrika da muhasebe kantar vs işlerine bakıyordum. bir sabah geldik ki deprem olmuş. o zamanlar cep telefonu yok varsa da yaygın değil. internet yaygin değil.
tv'de izliyorduk öyle. sanki bir filme bakıyoruz işte tarif edemiyorum da . sürekli tvlerde depremler yorumlar feryatlar. gerçek değil gibi sanki.
kral tv müzik kanalı da müzik yayını yapıyordu ama siyah beyazdı galiba ve hep duygusal şarkılar yayınlanıyordu. millet diyordu ne bu müzik yayını. bir kısım diyordu millet işte kafasını dagitsin psikolojik olarak zor durumda .
sonra çeşme de istanbul da falan gece kulüpleri haberleri çıktı. millet egleniyordu dım tıs .
kaç yıl geçti aradan. o yıl biz çok uzak olmamıza rağmen şehrimize deprem bölgesinden mağdurlar geldi öğrenciler.
üniversiteye gittim depremde yakınını kaybedenler acısını yaşayanlar. iş hayatı öyle. onca şehirden insan derken.
askere gittim yine aynı. yani liseden beri yirmi küsur yıl olmuş hala o depremle sürekli karşılaşıyoruz. o depremle yolu kesişenlerle.
atlatmislar mı.

birileri eğlenir günlük hayatına döner dönebilir.
yanlış anlaşılmasın tabi bir şey dediğim yok asla.
bu depremde şey oldu. ülkenin zaten sinirleri bozuktu ekonomi kötüydü vs bu tip şeyler vardı. üstüne birde bu çıktı.
dün melting yazmış. twitter'da da çok yazan vardı.
uyku düzenimiz bozuldu yemek yemek değil uyku uyku değil. biz evde sıcak yerde sanki suçlu hissediyorum kendimi. o tip şeyler biliyorsunuz işte.
üstelik doya doya bir şeylerde diyemiyoruz. isyan edemiyoruz. şöyle kader allah imtihan diyenlerin ağzına iki tane çakmak ne güzel olurdu gibi.

lojmanda eski komşum var. genç çift . tayinleri çıkmıştı. kızın babası da iyi biriydi otururduk. hatay a diğer kızına gitmiş. depremden sonra kalp krizi geçirmiş vefat etmiş.
dün aradım. abi dedi senle konuştuk senin baban ölünce. seni şimdi anladım.
nasıl huzurlu uyuyordu babam. o sinirli adam gitmiş yüzü gülüyordu dedi.
rüyanda görüyor musun dedi. inşallah bende görürüm vs konuştuk.
bir ömür ruyalari olacak örneğin keşkeleri.
bizim gibi hafızası iyi insanlar içinde sıkıntı.
bir dede anneanne kendisini torunlarının üstüne koymuş siper etmiş. onları kurtarmislar öyle . kendilerini feda etmişler. böyle ne çok hikaye var. üstelik gerçek.

biz belkide hafta başından sonra maçlara filmlere dizilere döneceğiz elbet. ara ara haberler çıkacak.
sonra davalar açılacak. daha 1999 depreminin davaları zaman aşımına uğradı. davalar deliller yardımlar derken. onlar hep yaşayacak bunu ve o günü.
mezarları bile olmayan insanlar.

kaybettiği yakını ortada yok. çocuğu örneğin. kimliği yok gömüldü belkide. ama o diyecek ya biri caldiysa . ya biri yardım için alıp götürdü
yıllar sonra gelir gibi düşünecek.
bekleyecek yani. arayacak.
mezarı bile yok. hakkında bir şey yok sağ mi ölümü.
bu kadar ölüm yaralı insan.
kolunu bacağını kaybedenler.

hayat yani aciyi yasamayanlar için normale döner mi. yaşayan için ne zaman döner bilinmez.

(bkz: 16 şubat 2023 hayatın normal akışına dönmesi)

televizyon kanallarında haberlerin yerini filmler ve futbol maçları aldı.