ölen kişinin kırkı çıkmadan normale dönen hayat

uzaktan bakınca insanı şaşırtan ama içinde olunca o kadar da şaşırtmayan durum.

ölen kişi nasıl biriydi? nasıl davranırdı? çevre nasıl bir yapıda? vs vs bir sürü etken var.

eğer kötü biriyse ölen kişi o zaman insanlar bırakın kırkının çıkmasını beklemeyi göbek atıp seviniyorlar. tabi akrabaların yanında ühüh ühü erken gitti ühüh diye geçiniyorlar ama olsun gerçek bu.
tuhafıma giden bu değil tuhafıma giden iyi birinin arkasından bile üzülmeyen kişiler.
eğer iyi biriyse ne kırk günü kırk yıl unutulmaz. unutulmak istenmez.

başka bir versiyonu ise sosyal medyadaki kankitoşlar.
çok iyiyiz ay çok tatlıyız çok mutluyuz diye boy boy paylaşım yaparlar ama içlerinden biri ölünce en fazla o gün paylaşım yapmazlar ertesi gün ise partiye devam. *

valla onca sahteliğin arasında bizi gerçekten kim seviyor anlamak güç.

20. yüzyılda 1 yıl süren ölüm acısı, 21. yüzyılda 40 gün bile sürmüyor demek ki...

ee çağ tüketim çağı dediğim durumdur. insanlar yaşarken harcıyor unutuyor birbirini, sahte sevgiler kumpanyası dünyanın hali. ölüleri mi unutamamalarını bekliyorsunuz çağımın insanından, gülerim sözlük.

hayalperest edebiyatçılar gelmiş başlığa yine.
benim babam öldü iş yerinden 3 gin izin verdiler, 3 gün. siz ne saçmalıyorsunuz burada.

yas 3 gündür, fazlası yoktur. 7 si 40-50 vs yoktur. 4. gün hayat normale döner.


t; ölen kimsenin 40 ının olmadığını beyan ettiğim başlık.

ölen ile ölünmez atasözünün şiar edildiğine delalettir.

gerçekten ölen ile ölünmüyor.

show must go on.

maalesef hayat devam ediyor, ekmek kavgası denen bir şey var.
babamı 2 ay önce kaybettim, ama unutmadım her gün muhakkak anarım, rahmet diler dua okurum, ama yas olayı bir hafta on gün en çok, sonra mecburen normal yaşama dönüyoruz.
kadınlarda bu durum biraz daha farklı,daha duygusal davranıyorlar yas ları daha uzun sürüyor.

hayat normale dönmeli tabii ki de, halamlar, dedemin daha toprağı kurumadan sabahın 4'üne kadar düğün yaptılar.
bu kadar da normale dönmemeliydi.

hep böyledi. sovyetler birliği ikinci dünya savaşında 27 milyon yurttaşını kaybetti. 27 milyon insanlık yas tutulsa ülke 100 sene toparlayamazdı. veba zamanında avrupa'nın 1/3'ünü kırmış. siz sanıyor musunuz ki salgındı, donan hasattı, savaştı canı burnunda serf öyle aylarca yas tutuyordu?

millet eskiden evladını gömer iki gün sonra tarlaya dönerdi şimdi yine birkaç hafta kapanabiliyor, aylarca affediliyor.

normal, hayat dönmeye devam ediyor ya hep ondan.

kafayı yememek için 10 günde bile alışmak zorunda kalabiliyor insan.
hayat normale dönmüyor, sadece o acıyla yaşamayı öğreniyorsun, swh desen de canının yandığını değiştiremiyorsun... hayat böyle.

geçen biri okuduğum bir yazıda alışmak için 21 gün lazım diyordu. ölüm bir alışkanlık mı? alışılır mı? ne dedikleri ne yaptıkları... hiçbiri anlamlı ve doğru gelmiyor şu dönemde. insanlar 1 hafta yas bitince normale döndü. çünkü psikoloji uzmanları açıklamalar yaptı ikincil travmayı atlatmak için yavaş yavaş rutinlerinize dönün diye. insanlar yine yanlış anladı. abuk subuk konuşup hızlı bir geçişe başladı. twitterda fay hattına yakın -2.katta oturduğunu iddia eden baselle ilgili bir akım oluştu. herkes onun üstünden gülüp eğleniyor. bir nevi acının komedi ile bastırılma çabası. bu ortamda ölümle böyle dalga geçmek de bana hiç normal gelmiyor. bu hissizlik mı yoksa aşırı acıdan his ve bilinç kaybı mı bilemiyorum. alt katlarda isen öldün zaten yazabilmek bile uç bir nokta. bazıları da odasını çizmiş plan yapıyor. diğeri spirituel alan vurgusu yapıyor sen korundun aslında vs diyor. felaket tellallığı yapanlar da var. tarih saat veriyor. sosyal medya diyeti yapmazsam kafayı sıyıracağım. her şeyi bu kadar normalleştirmek zorunda değiliz. bırakın acımızı çekelim.

hayat normale dönmüyor.
hayat devam ediyor.
yani zorunda kalıyorsun...

normale döndüğü falan yok, üzerinden 6 ay geçse de, 6 yıl geçse de, kalanlar her gün ağlamaya devam ediyor. siyah giymeye devam ediyor. acı çekiyorum demiyor diye mutlu sandığımız ne çok kişi var.

günümüzde ne yazık ki her şey çabuk unutuluyor.

ateş düştüğü yeri yakarmış. en fazla 6 ay sürer o da en yakını için.
yoksa 3 gün sonra herkes normale döner.

ya n’olacağdı?
hayat devam ediyor arkadaşlar. en yakınlarımı kaybettim. kimisini kollarımda. hayat devam ediyor. bazen sırf kaybettiğiniz kişiyi onurlandırmak için bile yaşamaya devam etmek lazım. ayrıca yas sürecinin belli bir süreyi geçmesi patolojikdir.

ölen öldüğüyle kalıyor.

mesela özkan uğur abim öldü, onu her gün anıyorum. ailesi ve mazhar fuat ikilisi dışında kendisini bu kadar hatırlayan var mıdır bilmiyorum. halbuki kendisi her daim hatırlanmaya layık bir insandır. kimse hatırlamazsa bile ben hatırlarım.

lahmacunun kırk gün hatırı yoktur...