hayat o kadar sıkıcı ki

şimdi uyuyorum.

insan gerçekten hayret ediyor.

bu sözü duyunca şu diyalog aklıma geliyor:
"- rahat bir ömür sürebilmek için karşılaşacağımız hâdiseleri tabiî ve sâkin karşılamamız, müspetle menfî arasında şaşırıp bocalamamamız lazımdır.

- işte bu olacak şey değil... sevinci kederden fark etmemek kâbil mi hiç? her olanı tabiî karşılamak belki nazarî olarak mümkündür; lâkin bu düstur amelî olarak tatbik edilemez. hatta insanın öyle zamanları olur ki, tahammül edilemez vak'alar, onu kendi arzusuyla hayattan çekilmeye bile sevk eder.

- selmacığım, bir muhâsebe ve kontrolle sağlama alınmış hayat, insanlardan yeis ve ümitsizliği silip, tahammül, hatta zevk gücü verir. onun için ne çılgın bir neşe ile sarhoş olmak, ne de herhangi bir musîbet dolayısıyle kendini öldürecek kadar kederlenmek bu kimselerden geçmiştir.
hayâtı bilerek, severek, onunla iki dost gibi anlaşarak yaşamalıdır. ben körü körüne yaşamak istemiyorum. onunla dost olunca cilvelerini hoş karşılamaktan daha tabiî ne olur? insan sevdiğine darılır mı? bâhusus ona veda edecek kadar?"

(batmayan gün/sâmiha ayverdi)

metin, o zamanki yazım kurallarına göre böyle yazılmış.