hayata ve insanlara öfkeyle dolu olmak

bir motivasyon aracı olarak da kullanılabilecek hayatla ve herkesle kavgalı olma hali.

eskiye gidersek, pek çok dövüşçünün motivasyonunu böyle şeylere borçlu olduklarını görebilirsiniz.
hikayelerine bir göz atın. muhakkak ya sistemle, halkla, yönetenlerle, inançlarla, aileleriyle vb. dertleri var bu insanların.
hiç olmadı, bu türlü sporlara başlama sebepleri arasında muhakkak bu türden kavga ve öfke vardır neredeyse bütün dövüşçülerin.
hayatla ve insanlarla barışık olmamak ve barışmak istememek elbette çok az insanın motivasyon uğruna sürdürebileceği bir şey.
genelde çoğu insan bu nefretinden zamanla kurtulur. bu duygular zaman içinde ya kendiliğinden zayıflar ya da insan içinden bir şekilde atmayı öğrenir.

mesela bazı vücut geliştirme sporcularında da bu türlü kavgalara şahit olabilirsiniz. sonuna kadar götürebilenler arasında, en büyük podyumlarda inatla ve kavgayla kendini var edenler vardır.
bazıları bu nedenle çok büyük bedeller ödüyor. hem psikolojik olarak, hem de mecburen kullandıkları ilaçlar nedeniyle ve çok ağır çalışmanın vücut üzerinde yarattığı tahribatlar sebebiyle...

bu insanların tedavi olması lazım çünkü her şeyin intikamını yanınızdakilerden alamazsınız.
bu kadar öfkeliyseniz spor falan yapıp masturbasyonu deneyin ya da kum torbası alın allah allah ya
kimse sizi çekmek zorunda değil. bu dünyaya sizin yüzünüzden üzülmeye gelmedik lan.
yeter be.*

uslan be halil ibrahim.

en sevdiklerimin ya da sevildiğimi düşündüklerimin %51(!)den en az o kadar çok kazık yedim ki. içimde tutmaktan da şiştim artık bir dokunmaya bin megaton patlayacak hale geldim. yine de bir şekilde kaslarım erimiş bitmiş olsa bile tutunabilmek adına, bazısı saçımdan tutup bazısı g****en doğru ittirip "hadi bongo daha işimiz var" diyorlar. bu hayatı bu şekilde yaşamak şans mı yoksa lanet mi anlamıyorum...

böyle birini 2022'de tanıdım. eve gidiyorken bir anda peşime takılan sarışın biraz kısa boylu bir arkadaştı. o zamanlar yaşadığı evden atılmış. bilmediği bir yerde hayatta kalmaya çalışıyordu. insanlara duyduğu güvensizlikten ötürü hayata ve yaşayan herkese öfkeyle bakıyordu. onu tanıdıkça bu öfkesini anlamaya başladığım için hiç suçlamamıştım kendisini.


arkadaşımızın ismi şirret nur. öfkesini ve ismini yüz ifadesinden alıyordu o zamanlar. "cins kedinin sokakta ne işi var. kesin evden kaçmıştır sahibini bulurum." diyerek aldım geldim. sonrasında veterinere götürmemle sağlığının iyi olmadığını öğrenmiş oldum.
evet sağlık sorunlarından dolayı sokağa terk etmişler garibanı. terkedilmeden önce de bayağı hırpalanmış*.- herhangi bir hareketinde kızacak mıyım diye sürekli dönüp tedirgin bakış atması beni kahretmişti.-
insan görünce cidden yüz ifadesi değişiyor kalkıp gidiyordu bulunduğu yerden. huyu böyledir diyip çok üstüne gitmemiştim ve ilk yıl böylelikle geçmiş oldu.
son bir yıl içinde ilk bulduğum günden itibaren olan tüm değişim net bir şekilde anlaşılıyordu.
sevgili şirret, yarı iran melezi bir kedi. şimdilerde ailesi* ve oğluyla huzur içinde yaşıyor. bir patisi kuru mamada diğer patisi yaş mamada...


konunun özetine gelirsek bu konu sadece insanlarda yaşanmıyor ve ben bunun en iyi örneğini şirret nur da gördüm. yavaş yavaş olsa da onun insanlara olan güveninin geri geldiğini görüyorum. bazen hiç tanımadığımız insanların hatalarını telafi edebiliyoruz. bunun için sadece biraz sabır gerekiyor.