hayatın anlamını arama sorunsalı

her şeyin içinde bir anlam arıyoruz, neden buradayız neden yaşıyoruz neden? cevap aslında çok basit şu anda yaşamak istediğin için yaşıyorsun, şu anda hala keşfetmek istediğin şeyler olduğu için buradasın. hayatın bir amacı olduğunu zannediyorsun ve böyle düşünmek seni paradoksa sokmaktan başka bir işe yaramaz, anı yaşa ne diye bu kadar düşünüyorsun ki? insanoğlu bencildir, istediklerini yapmaktan alıkoyamaz kendini. bencilliğini kabul et yaşama isteğini kabul et, içinde bir parçan sürekli olarak yaşamaya dair açlık çekiyor. hayatın anlamı yaşamaktan geçiyor, insanlarla tanışıyor yeni şeyler keşfediyorsun. yaşamadığın ve yaşaman gereken şeyler var bu yüzden hayatın anlamının kendi içinde olduğunu bil, hayatın anlamı senin varlığında senin içinde senin etrafında.

olmayan bir şeyi arayıp, bunu da sorun yapma sorunsalıdır. aslında bu bir tek insan denen canlının sorunsalıdır. kendisine doğa içinde verdiği overrated paye yüzünden, bir anlamı olması gerektiğini, özel olduğunu, olmazsa dünyanın anlamsızlaşacağını falan düşünür. kendi kendini dünyanın en zeki türü ilan etmiştir. icatlar yapıp, tuvalete sıçmasından mütevellit kendini bütün canlılardan üstün görür ve bu sayede onları sömürme hakkını kendinde bulur. oysa yaptığı icatlar özünde hep aynı şeylerin, değişik şekilleridir. aslında hepsi fazla gelişmiş bir şempanzeden farksızdır. çünkü karnını doyurmak, çiftleşmek, üremek ve kendini korumak dışında bir fonksiyonu yoktur. bunları yapabilmek için zibilyon tane yol bulmuş olmaları anlamsızlıklarını zerre kadar etkilemez. çünkü kendini de yırtsa yapabilecekleri bunlarla sınırlıdır. doğar, dünyayı rahatsız ederek büyür ve sonunda neyse ki geberir giderler. bu kadar yani...

anı yaşayarak anlamı aramak gerekir. keşif ölene kadar bitmiyor.
evet, her birimiz farklı imtihanlarla öğreniyoruz bu hayatı. ve her yeni tecrübede bu anlam değişiyor. eskiden anlamsız gelen bir durum acı bir tecrübe ile anlamını kanıtlayabilir. ya da tam tersi olabilir.
ama anlam arama işini çok ciddi yaparsak anı kaçırırız. o doz iyi ayarlanmalı.
zamanı tutamıyoruz, biz sürekli değişiyoruz, bari anı elimizde tutalım.

zordur.

eskiden ne uğruna yaşamam gerektiğini bilmiyordum. şimdi ne uğruna ölmem gerektiğini de bilmiyorum. hayat taştaş geçiyor hep. taş taşı olan çıkarır geçer taştaşını, taştaşı bitenin vay haline. belki gelir taş taş, otur bekle.

"yunan mitolojisinde mutluluga dair bir hikayeye gore; tanrilar, insanlar mutlulugu arasin ve boylece kiymetli olsun diye saklamaya karar verirler. biri 'goklerin en uzagina saklayalim', digeri 'denizin en dibine', bir digeri, 'ormanin en kuytusuna saklayalim' der. sonunda biri de der ki, 'ıclerine saklayalim. oraya bakmak akillarina bile gelmez.' bu tavsiyeye de uyulur."

bol sans.

hayatın kendisinin başlı başına bir anlamı yoktur. hayata anlam veren bizleriz. bize göre anlam ne ise hayatın anlamı da odur.

arayıp aramama da size kalmıştır.

bulduktan hemen sonrası bu;

bkz: “insanın anlam arayışı”, victor emil frankl

bitmek bilmeyen bir döngüdür. şahsen hayatın tek bir anlamı olduğunu düşünmüyorum, hayattaki dönemlerine göre değişen farklı farklı anlamlar bulabiliyor insan. bazen "başarılı olmak" olabilir, bazen "eğlenmek", "yeni yerler keşfetmek", bazense " hedeflerini gerçekleştirebilmek" olabilir. en nihayetinde mutlu olabilmek bence ama "mutlu olma" kavramını ne ile temellendirdiğimiz hayatta yaşadığımız durumlara ve dönemlerimize göre değişkenlik gösteriyor.

cevabı freud’a göre ölüm olan sorunsaldır.
ha bir de anlam arama durumuna geldiyseniz hasta olduğunuzu da söyler aynı şahıs. ben onun yalancısıyım.

şaşırmaya geldiğim bu dünyada yeterince şaşırdıktan sonra giderken de şaşıracağıma emin gibiyim.

(bkz: yok ki)

kosssssskoca evrende bir kül parçasının atomlarındaki gibi miniminiminnacık bir şeyleriz en nihayetinde. çok bir anlam beklememek gerek.

tek ve kompakt bir anlam arayanlar muhtemelen bulamayacak. bu arayışların tamamı da anlama dahil çünkü.