hayatta başarısız olacağını ilkokulda fark etmek

ne kadar uzak görüşlü bir insan olduğunuzun açık göstergesi. kendini bilmek yeterli olmuyor demek bazen.

bunu kişinin fark etmesi zordur ama etrafındaki kişilerin fark etmesi ve değiştirmek için çabalaması kolaydır.

yanlış bulduğum bir hadisedir. ben ilkokulda 2 tavuk bacağının toplamını buçuklu bulurken,şuan matematikten güzel paralar kazanıyorum. kendinizi sınırlamayın.

başarı tanımınıza bağlı. ben akademik olarak hep başarılıydım, yks'de de iyi bir sıralama yaptım. genel başarı algısına uyarım.

ilkokuldan bi arkadaşım vardı derslerde çok başarısızdı ama babası akıllı bir adam olduğu için onu çok küçük yaşlarda jimnastiğe yolladı, keman ve çello eğitiminin yanısıra biraz da piyano eğitimi aldı. şimdi özel bir programla burslu olarak avusturya 'da eğitim görüyor, muhtemelen bir daha da dönmez türkiye' ye. al sana başarı.

başkalarının dayattığı bir şeyi kabullenmektir o.
o yaşlarda direniş zordur. insan herşeyi çabuk kabullenir. sizi kalıplara sokmak isteyen herkese, muhteşem bir ingiliz aksanı ile, tüm kaslarınızın şiddetini yoğunlaştırdığınız orta parmağınızı kaldırarak "f*ckkkk uuuuuu" diyin ve aptal olacaksam bile bu benim kararımla olacak diyerek yolunuza devam edin.

ne diyorduk?
f*ckkkk uuuuuuuuu

gençliğim boyunca tespit olarak zihnimde taşıdığım durum. mantalitem değişti: başarısız insan yoktur ölmüş insan vardır.

ilk ne olmak istiyorsun dediklerinde afallamıştım. düşününce aklıma bir şey gelmemişti. uzun bir süre kimse çakmasın diye mevzuyu öğretmen olmak istiyorum demiştim. neden mi? o dönem çoğu öğrencinin ağzından çıkan kopyala yapıştır bir kelimeydi bu. arada çok çarpıcı meslekler çıkıyordu ortaya. biri ben ressam olucam demişti mesela. en çok onun kini beğenmiştim ama benim bu konuda yeteneğim yoktu söyleyemezdim. çok uzun bir süre sadece bir soruya cevap verme zihniyetiyle oyaladım kendimi zaten çocuksun oyalanmak istersin. aslında biliyordum 'ben bir şey olmak istemiyorum'. içimden gelmiyordu, oyun oynamak istiyordu bu çocuk. ama gel gör ki ömrünün sonuna kadar barbie bebeklerinin kıyafetlerini değiştiremezsin. olamaz.. büyümeyen çocukluk olmalıydı halbuki. haydi ben bu kafayla ip atlamaya gidiyorum.*

öğrenilmiş çaresizlik örneğidir. o yaştaki çocuğa bunu öğretenler utansındır.

ortaokulda da başarısızlığımızın sebebinin koşullar ve şartlar olduğu anlaşılır.