hayatta başarısız olup anne babasını suçlayan evlat

başarılı olmak için gerekli vasıflara sahip olmayan ya da olmakla birlikte gerekli disiplin ve azmi sergilemeyen evladı, ebeveynlerini kendisine maddi ve manevi anlamda yeterli desteği vermemekle suçlaması. bence bir yansıtma yöntemi olup komiktir. taş ol baş yar denmiştir.

bir evladın hayattaki başarısı ailesiyle bağlantılıdır hanımlar, beyler. çocukta cevher vardır ama anne baba ilgisizse ya da çocuğa kendi ideallerini dayatırsa o çocuktan verim beklemeyiniz. tabii ki bir pedagog ya da psikolog değilim ama kendimden biliyorum diyebilirim. çocukluğum problemli anne baba ile geçti kendi halimde kendi dünyamda büyüdüm diyebilirim. derslerim gayet iyi, okumayı ve öğrenmeyi çok seven bir çocuktum ama en önemli şeyden aile ilgisinden uç şekilde mahrumdum. kendi kendime ne kadar yapabilirsem o kadarını yaptım. ilginizi, sevginizi esirgeyeceğiniz çocuklar yapıp da " başarısızlığının sebebi biz değiliz " diyecek kadar akıl tutulması yaşamayın.

suçlama değil gerçektir, hem aile hem öğretmenlerin, çocuklarla ilgili yaptıkları neredeyse her yorumun gerçekleşen kehanetler olduğunu gösteren, kanıtlayan o kadar çok araştırma varki, herşeyin sebebi bu çocukluğa çıkıyor maalesef,

sürekli çektiklerini, yaptıklarını, yorgunluklarını anlatan, kardeş olsun diye, çeşit olsun, renk olsun diye doğurup, çocuklarının yüzüne bakmayan, dinlemeyen, hayat için birşeyler öğretmeye, yüreklendirmeye vakti olmayan anne babalar suçlu da değildir, sorumludur, başarıdan yada başarısızlıktan.

başarılı olsa da suçlar, aile olmaz ise başkasını suçlar, toplumu suçlar, hayatın kendisini suçlar, kendini de suçlar.
suçlayacak insanda bitmez, sebep de, neden de, suçun kendisi de.
tek gerçek var dır ki mutlak olan;
kanatlarını sonsuzluğa da açsan, nasibin kadar uçarsın.

başarısızlığı kabullenemeyen veya başarılı olmak için daha fazla uğraşmayı maçası yemeyen insanların sık yaptıkları bir eylem.

bunların bir tık üstü zaten başarısız olup etrafa saldıran insanlar. ve genel olarak aynı kaderi kendi evlatlarında birebir yaşarlar.

sadece basarisiz degil, mutsuz olmasinin da suclusu ailesidir cogu zaman. ya toplumumuza bir bakin, sadece cocukluk degil, 40 yasina dahi gelsen, hala karisiyor bu aileler. evlen, coluk cocuk sahibi ol, hala karisir. dinlemeyegorun, duygu somurusuyle dinletir, baskiyla dinletir ama dinletir. kendi dogru bildiklerini dayatir 4 gunluk bebegine de, 40 yasindaki cocuguna da.

haklı çocuktur.
ama bu sorunu 20li yaşlarda fark edip 30lu yaşlarına kadar çözmüş olması beklenir. artık internet çağında yaşıyoruz. lise terk bile olsan yıllar sonra okuyup profesör olabileceğin bir sistemin içindeyiz.

ana-baba için yapacak birşey yok. yavaşça uzaklaşmak en mantıklısı. haftada bir kere telefonla konusursunuz olur biter. çünkü onları artık değiştiremezsiniz ama kendinizi değiştire-bilirsiniz.

yazıların hepsini okudum çok güldüm.

kendini zerre yetiştirmeyi başaramamış, assalik kompleksli, mutsuz bir evde büyümüş, sevilmemiş, başarmayı yatmamış çocuktur.

hayatta önemli olan sonuçtur sonuç olarak başarısız olmuşsunuz gerisi lafu gaf.

mazeret göt gibidir herkeste olur.

belli bir yaşa kadar haklıdır. belli bir yaştan sonra hala başarısızsa kendisi suçludur.

bir çin atasözü der ki; “kişiyi anlamak için onun ayakkabılarını giymrlisin” yani burada her iki tarafa da eşit dursak bile bir hakikati göz önğnde tutmalısınız.
her cocuk ailesine bağımlı ve bağlıdır. ve cocugunu tanımayan, gözlemlemeyen, yeteneklerine doğru yonlendırmeyen ailelerin kabahatıdır elbette cocugun basarısızlığı. aıle vızyonsuz olunca cocuk akademık basarılı olsa kaç yazar.

keşke herkes anne baba olamasa ebeveyn olmak sorumluluk almayı ve fedakarlıklar yapmayı gerektirir yapalım nasıl olsa büyür mantığıyla anca sevgisiz mutsuz insan sayısı artıyor .

eğer bu başarısızlığının yegane sebebi ebeveyniyse belli bir yaşa kadar değil ölene kadar onları suçlayabilir. bir fayda sağlar mı, orasını bilemem...

insanlara küçüklükte ne öğretilirse, gösterilirse, anlatılırsa en önemlisi hissettirilirse o insan 150 yaşına gelsin; hep o öğretilenler, gösterilenler, anlatılanlar, hissettirilenleri yaşayacak.
aklının bir köşesinde, bazen yalnızca küçük bir noktasında, bazen kapalı kapılar ardında, bazen bütünüyle benliğinde yaşayacak onları.

bir insanın şu hayatta başarılı olmasındaki temel sebep zeka ve yetenekten ziyade anne ve babasıdır, ailesidir nispeten çevresidir.
atalarımız ne demiş;
(bkz: insan yedisinde neyse yetmişinde de odur)
(bkz: ağaç yaşken eğilir)

kolay yolu seçmiş bir korkaktır. nereden mi biliyorum; kendimden. neredeyse kişiliğinizdeki ve psikolojinizdeki tüm tahribatın sebebi dahi olsalar hiçbir şey için anne, baba ya da herhangi bir insan suçlanmaz. hatalı oldukları noktalar vardır elbette ki, hayat akışınızı bambaşka hale de çevirebilirlerdi ancak bilinçdışı yaptıkları eylemlerle farkında olmadan çok başka bir noktaya sürüklemişlerdir hayatınızı. bakın onlar farkında değillerdi, hiçbir zamanda olmayacaklar. ama siz farkındasınız. siz hayat akışınıza yön verme gücüne sahipken annem babam şöyle yaptı ühüü ağlaklığına bürünmeyin. herkes bu aydınlanmadan ve evreden geçiyor ancak çözüm orada takılı kalmak değil inanın. tc toplumunda bir insan evladı bile çıkıp diyemez ben mükemmel büyütüldüm. özellikle problemli insanlarla karşılaşınca sevgisiz büyütüldükleri için üzülüyorum. genele bakılırsa bizim topluma nazaran şahsen aydın bir ailede olup, sevgi dolu bir çocukluk geçirdiğim için şanslı kesimden sayıldığımı düşünmeme rağmen farkında olmadan ne çok hata yapmışlar diyorum; benim bugünümü etkileyen hatalar. farkedince suçlama hissi doğmuştu allahtan erken ayıktım, birçoğunuza göre önemsiz şeylerdir ama beni etkilemiş işte ne yapayım herkes rambo olamıyor arkadaşlar.

toplumun at gözlüklü kesimi tarafından büyütülen insanları düşününce geçmişler olsun diyesim geliyor. ayrıca sadece aileniz de sorumlu değil tüm soyağacınızın hayatınızda ve karakterinizde etkisi var. suçla allah suçla bitmez yani. *

akıllı zeki olmanın en büyük kıstasının uyumlanma olduğuna inanıyorum. zeki insan içinde bulunduğu şartları en iyi şekilde değerlendirip bunlara uyum sağlayabilendir. özetle oyunun kurallarını çözüp buna göre aksiyon alandır. bir nevi doğal seçilim, uyumlanabilen hayatta kalır. biz insanlar için bunu en kolay başarma şekli aklınızı kullanarak olur. durduk yere olmadık yerinizden savunma mekanizması olarak kuyrukmuş, kanatmış çıkaramayacağınız için... * şartları akıl süzgecinde değerlendirip hayatınızı gözden geçirirken uyumlanmak bir miktar kabul barındırır. en başta içinde bulunduğunuz şartları kabul edersiniz, değiştiremeyeceğiniz her şeyi kabul edip kendinizi kendinizden maksimum verimi alabileceğiniz şekilde geliştirmeye çaba harcarsınız. aksi halde mümkün olmayan şeyler için debelenip durursunuz. aileniz de bu kabuller listesine dahil... aile içi taciz, tecavüz, şiddet vb suç teşkil eden durumlar tamamen konu dışı, bunlar öyle kolayca kendinizce onarabileceğiniz şeyler değil. tedavi elzemdir ancak bunların dışında olan durumlarda ailenizi suçlamanız çözüm olmayacaktır. sizi dini baskılarla büyütmüş olabilirler, belki aç bırakıldınız, belki huzursuz bir aile ortamında büyüdünüz, belki değerli hissettirilmediniz, yeterli sevgiyi alamadınız hepsi mümkün ama es geçtiğiniz bir durum var ailenizin başka bir dünyanın varlığından haberdar olmadığı hali. inanın asla haberdar olmayacaklar onlar da mükemmel büyütülmediler çünkü. böyle didiklersek sonu gelmez ama sen bu farkındalığı yaşadıktan sonra kendini dönüştürme ve hayatını mükemmel hale getirme imkanına sahipsin. en azından şu an içinde olduğun sıkıntı her ne ise onu değiştirme çabası içinde olabilirsin. bunu yapmıyorken kendinle yüzleşmiyorsun da iş direkt aileye mi geliyor? kabul edin yolunuza bakın, çok içinden çıkılamazsa çünkü kolay olmuyor bu yüzleşmeler ve kabuller muhakkak terapi alın. asla üstünü örtmeyin bunların, kabulden kastım oyna devam gibi bir şey değil. ailenizi ya da kendinizi suçlamaya devam ettikçe hiçbir şeyi onaramayacaksınız. bu böyle sürüp gider, neden zamanınız huzursuzluk içinde sürsün değil mi? hayatınızı her zaman daha güzel hale getirme imkanına sahipsiniz, yeter ki doğru yöne enerjinizi akıtın...

inanın biliyorum, özellikle psikolojik birçok çalkantı içindeyken aklını kullan uyumlan demek ütopik geliyordur, ancak şöyle bir düşününce daha iyi bir seçenek var mı? eğer yuvarlanıp durmaya ve yerinde saymaya hevesliyseniz önünüze geleni suçlayabilir hatta öfkenizi kusabilirsiniz. hayatınızın sorumluluğunu alacak cesareti gösterdiğinde insan bir şeyler değişmeye başlıyor. aklı başında farkındalık sahibi her insan bu sorgulamadan geçiyor emin olun, bu bilince ulaşamamak sorunu kökten anlayamamak daha kötü olurdu biliyorsunuz. sorun ortadaysa çözümü de yakındır, güvenin siz çiçeğiniz brave'in yaşamsal tespitlerine... **

haklı evlattır. insanı ezik ve suçlu hissettirmeye çalışan kalvinist görüşlülerin suçu size yıkmasına izin vermeyin. tanrı insanı içgüdüyle yaratıp bunlara uydu diye suçlar ve cezalandırır. yetersiz ebeveynler de kendi yetersizliklerini çocuklarına yıkar.

ben suçlarım. sırf tanrı rızk veriyor diye faşizm dolu bu dünyaya gelmeme vesile oluyorlar.

üstün körü bakıldığında çok çiğ bir düşünce gibi gelebilir ama derine inince haklı bir tepkidir.

ne yazık ki çocuğun yaşayacağı hayatta anne babanın çok büyük rolü oluyor ancak tabii ki bu kişinin sürekli onları suçlayarak ve geçmişi düşünerek hatalarına ve eksiklerine kulp bulmasını doğru kılmıyor. ailesine ayıp olacak diye değil, kendisine saygısızlık olacak diye.
şunu hep kendimize hatırlatmalıyız ki kimse (herhangi bir konuda)geçmişimizdeki bazı olayları ve kişileri bugünümüzden sorumlu tuttuk ve haklı çıktık diye bir fırsatı, bir çocukluğu hatta bir anı bile geri veremeyecek. bu yüzden geçmiş iyi veya kötü, sadece bir ders kitabı olarak kalmalı...

anne babası tarafından kariyer planlarına karşı çıkılan evlat tutumudur.