hayatta başarısız olup anne babasını suçlayan evlat

o zaman her ailesi kötü olanın başarısız olması, her ailesi düzgün olanın da başarılı olması gerekirdi.
bir cüzi irade vardır bir de külli irade. cüz'i irade insanın kendi yaptıklarıyla kaderini belirlemesidir. külli irade ise allah'ın belirlediği kader olarak ifade edilmektedir. yani külli iradede değiştirme şansımızın olmadığı durumlar. ailemiz, bizim dışımızda gelişen olaylar gibi.
ama cüzi irade de bizim seçimlerimizle şekillenen kaderimiz. anne-baba tabi ki çocuklarının hayatına etki eder ama o çocuk büyüyüp bir yetişkin olduktan sonra kendi seçimlerini kendi yapabilir. doğruyu, yanlışı ayırt edebilen ve içinde bulunduğu durumu değiştiren pek çok insan var.
evet aile bir çocuğun hayatına çok etki eder ama tamamen değildir.
ben, ebeveynlerimin yolundan gidip başarısızlıklarımla onları suçlamak yerine seçimlerimi düzgün yaptım ve içinde bulunduğum durumu değiştirmek için çok çabaladım, çalıştım, başardım.
çabalayan, çalışan, sorumluluk sahibi olanın bir şeyleri değiştirme şansı var. tamamen anne-babada bitmiyor her şey.

çaresizlik içindedir.suçlu aramak yerine maalesef gücünü toplayıp çözüm yolları aramalıdır.

aynı akapenin yolsuzlukları yapıp yapıp
bir takım hayali düşmanları
gavurları kafirleri suçlaması gibi.

tek icraatı suçlamak olan evlattır.
tek iletişim dili savunmadır.
enerjisine yazık eden evlattır.

hatalarıyla yüzleşmeyi öğrenememiş ve muhtemelen de hiçbir zaman öğrenemeyecek insan davranışı.

her yaşadığında başkalarını suçlayan birini tanıyorum. sorumluluk altında kalmadan rahat bir vicdanla dolaşıp suçlu hissetmemek için elinden geleni yapıyor. yaşadığı herhangi bir kötü durumun sorumlusunun kendisi olduğu kabak gibi ortadayken bile suçlayacak birilerini bulabiliyor. hiçbir şey bulamazsa allah'a atıyor suçu "beni neden bu duruma düşürdün?" diyerek. ne yaşarsa yaşasın asla kendisinde suç bulmuyor.

böyle insanlardan aşırı derecede rahatsızlık duyuyorum. zira en ufak bir hata yapacak olsanız ve o hatadan dolayı herhangi bir terslik yaşasa sizden daha kötüsü olmaz onun için.

yetişkinseniz yetişkinliğinizi bilin ve aldığınız kararların doğurduğu sonuçların arkasında durun! bir yere kadar anne ve babanız sorumlu hayatınızdan evet ama bir yerden sonra ne yaptıysanız kendiniz yaptınız. o noktadan itibaren sadece kendinizi kandırıyorsunuz, başkalarını değil.

(bkz: abim) 20 sene önce asansörde tuşlara basan görevliydi.* sonra babam şehir değiştirince o işi bıraktı. onun üzerine bin tane işi bıraktı ama hâlâ der ki babam taşınmasaydı asansör işinde çalışıyordum ne güzel. çalıştığı binanın yıkılması haricinde bir problem yok.

hayatta başarısız olmaktan kastedilen nedir? kariyer anlamında mı? sosyal çevre anlamında mı? romantik ilişkiler anlamında mı? yapılan araştırmalar anne babanın karaktere etkisinin büyük oranda genetik miras ile alakalı olduğunu söylüyor. bundan sonra yaptıklarının karakter gelişimine, dünya görüşüne vb. pek etkisi olmuyor. ama karakter, hayata bakış, düzenli olmak, çalışkan olmak, girişken olmak, yırtık olmak vb. özellikler de büyük ölçüde genetik olduğu için anne baba pek tabi suçlanabilir. cibiliyetinize bakmadan beni niye dünyaya getirdiniz diyebilirsiniz.

özgüvensiz, zayıf karakterlerin diline pelesenk olmuş bahaneleridir

pek tabii ebeveyninde başarısızlıkta katkısı olsa da,
kendisi için kolayı seçen evlattır. kim kendine toz kondurur ki zaten?

yine memnuiyetsizlik dolu bir günümdeyim. bu asalakları hayattan çıkarırsak geriye ne kalır? düşünsene okumuşsun, iş güç kariyer dengeni kurmuşsun biri gelip ne analar babalar var diyor.
naptı ki onlar cicim?
"ilgisiz, sevgisiz bir çocukluk.."
"ayqum aslında.."
?
yetimhanede büyümüş başarılı insanlar hakkında ne düşünüyorsun mesela? öf. gerçekten. uzun uzun anlatmak isterdim ama enerjim yok.
maneviyat ve maddiyat. ikisinin de yeri doluyor ama akılsızlık ve tembelliğin pek bir çaresi yok gibi.
akılsız ve tembel olduğunuzu söylemiş miydim?

başarısızlık ile yüzleşememiş, kendi verdiği kararların sorumluluğunu üzerine alamayacak kadar korkak kişidir.

aile başarı ile yakından ilişkili olsa da başarı için tek faktör aile değildir. kendisini sorgulayarak hatalarıyla yüzleşemeyen kişilere aile ve çevresi tarafından verilen çabaların herhangi bir etkisi olmayacağı kanaatindeyim.

suçlama değil, gerçektir ailenin çocuklar üzerindeki etkisi. bu hayatta beni en az tanıyan kişiler aile bireylerimdir. onların hep bir bildikleri vardır; sen de bunlara uyum sağlarsan ''hayırlı evlat'', uyum sağlayamazsan ''asi oldu bu kız''. seni tanımakla ilgilenmezler çünkü zaten standart bir profil çizilmiştir gelenek mantığı, o kalıp sana uyduysa tamam, uymadıysa evermek gerekirdir. gereksiz ana baba güzellemelerinizi alıp kaybolun nolur. benim gördüğüm bütün ilişkiler çıkar odaklı.

belki anne babası yeterince çocukla ilgilenmemiş olabilir.

hepimiz aldığımız sorumlulukları yerine getirecek kadar büyüdük.olgunlaşmak böyle bir şey değilse ne?

hayatta başarılı olmanın kriteri nedir bunu ele almak istiyorum. toplumun başarılı olma kriterlerini kenara bırakıp sadece mutlu ve huzurlu, bedenen ve ruhen sağlıklı bir birey olabilmeyi önceliyorum.

anne baba ya da aile ortamı bir kişinin hayatını tam ortadan etkileyen faktörler arasında bence ilk üçte.bu açıdan başarısızlığı pek ala da aileye yüklemek mümkündür.

nankordur.

ben de tam aksine anne babamın benim için her şeyi yapmasına rağmen kendimi başarısız ve hayırsız evlat olarak görüyorum. hiçbir zaman onları suçlayacak bir durumum olmadı.

kendimi başarısız görmesem de akademik olarak doktora seviyesine çıkıp devam etmememde anne babamın da sorumluluğu olduğunu düşünüyorum. aydın merkezde ilkokul 1-2'de mükemmel bir öğretmenim ve müthiş rekabetli bir sınıfım vardı. sonra söke'ye taşındık ve berbat bir ilkokul 3-4 süreci geçirdim. rezalet öğretmenler, kötü sınıflar... yata yata süper başarılı oldum. ilkokul 5'teki annemlerin araştırarak bulduğu çok iyi öğretmenli başarılı sınıfta toparlasam ve anadolu lisesini kazanabilsem de o tembellik bir kere içime işledi... söke ovası'ndaki tarlalarımıza yakın olmak için oraya taşınmamıza karar verdi annem ve babam. ama benim eğitim ve öğrenimimi net olarak kötü etkileyen bir karardı bu. kendileri de kabul ediyorlar bunu zaten. gene de idare ettim. yüksek lisans öğrenimi gördüm en azından. *

anne babasını suçlayana kadar kendisi çabalasa bir şeyler olabilir sanki. annen baban ne yapsın kaybediyor isen.

elbette anne babamı suçlayacağım.

bir border collie, alman çoban cinsi köpeğim olsa
kapasitesinin tam karşılığı eğitim vermesem/sunmasam, umursadığımı sanıp umursamamış olsam, yemini suyunu verip iki fırlat getir oyunu oynasam yanımdaki eş dostla bir yandan derin sohbetteyken
en önemlisi de bu köpeklere sahip olmak için kendimi hiç hazır hissetmeden ve dahi hazır olmadan sahiplensem.

onlara hayatım boyunca eksik olduğum sevgiyi, bağı kontrolsüzce yansıtsam, başkalarından almam gereken ilgiyi yine kontrolsüz bir biçimde onlardan beklesem. onun gerçek bir köpek olmasına izin vermeyip benliğini ele geçirsem ve sonra,

onu zorla, mecbur bırakarak yarışmalara soksam ve orada büyük başarılara imza atmasını umsam.
köpeğin kendini başarısız hissetmesine de bir güzel ben sebep olsam. kimi suçlamalı?

kaçıp gittiğinde köpek,
kimi suçlamalı?

mühim olan kaçıp gidebilmek. tamam, suçluyu bulduk. suçladık, sorguladık, anladık artık.

farkına vardığı halde köpek, hala kaçmıyorsa * sapına kadar köpek olabilmek için hiç çaba göstermiyorsa artık,
köpeği suçlamalı.

ailesinin koyduğu engeller yüzünden hayatta başarılı olamamış olan insandır.