hayattan keyif almıyorum insanı

hayata küstüren insanın duygu durumudur.

keyif almak da biraz çaba istiyor. çabalamazsak alamayız tabii

sürekli aynı şeyleri yaşıyor olmaktan sıkılmış insan beyanı. her ne kadar keyif almak adına bir şeyler yapıyor olsa da, bir şeyler yapmaya gayret edip ufak şeylerden mutlu olmayı çabalasa da bunun ruh haliyle alakalı olduğunu gorebilmiş olan insandır. bir üst modeli " hayata dair umudu olmayan insan" olup beyindeki dopamin seviyesinin azalmasıyla ilintili bir durum teşkil ettiği aşikardır ki dopamin detoksu yapılarak keyif ve haz dürtüleri bir miktar arttırılabilir.

arkadaş bi çık gez , ortamını değiştir o zaman demek istediğim bunalım insanı. kimsenin hayatı dört dörtlük değil ama yinede bu hayatı yaşamak zorunda olduğumuz için keyif alabileceğimiz taraftarını çoğaltmaya çalışmalıyız .

evden çıkmayan asosyal tipler.
tek özel zevkleri uyumak bu tiplerin.

bazı insanlar için yaşamak gerçekten bir azap olduğundan, hakkında bol keseden sallanmaması gereken insanlardır.

zengindir herşeyi vardır ve en kötüsü hayali yoktur.

sevgilisi yoktur. varsa da kesin ilgilenmiyordur onunla yoksa başka türlü olmaz memleketimiz mükemmel durumda çünkü :)

hayat, ne, güzel, ne, çirkin. ama bir sorunu var: çok monoton ve sıkıcı.

hayattan keyif almamak için geçerli sebebi olan insandır. gez dolaş,ye iç deyince kapanmayan problemlerimiz var. mesela ben iki yıldır işsizim elime geçen düzenli bir para yok. ayda yılda bir freelance iş geliyor iki üç kuruş cebime giriyor o da bir ihtiyaç karşılamayacak düzeyde. birileri işe alsın diye gittiğim her iş görüşmesinde ona buna dalkavukluk yapacağım diye sıvı oldum bulunduğum kabın şeklini alıyorum artık. böyle bir hayattan nasıl keyif alayım?

bu insan tipinden uzak durunuz. farkında olmadan sizi de kendilerine benzetebilirler. hayatımıza pozitif insanlar alalım ki bizler de pozitif olalım.

kavavis’in şiiri aklıma geldi.
(cevat çapan çevirisinden)

şehir

bir başka ülkeye,
bir başka denize giderim," dedin,
"bundan daha iyi bir başka şehir bulunur elbet.
her çabam kaderin
olumsuz bir yargısıyla karşı karşıya;
- bir ceset gibi - gömülü kalbim.
aklım daha ne kadar kalacak bu çorak ülkede?
yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam,
kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün,
boşuna bunca yılı tükettiğim bu ülkede."



yeni bir ülke bulamazsın,
başka bir deniz bulamazsın.
bu şehir arkandan gelecektir.
sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın.
aynı mahallede kocayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda.
başka bir şey umma -
bineceğin gemi yok, çıkacağın yol yok.
ömrünü nasıl tükettiysen burada,
bu köşecikte,
öyle tükettin demektir
bütün yeryüzünde de.