hayattan zevk alınmasına engel olan şey

russell’ın dediğine göre birçok insan bu soruya ‘yaşamak için mücadele’ cevabını verirmiş.russell bu sözü önemsiz olan bir şeye değer kazandırmak için bulunmuş yanlış bir deyim olduğunu doğrusunun da ‘başarı için mücadele’ olduğunu söyler. bu mücadeleyi yapanların ise korktukları şey sabah kahvaltısını bulamamak değil servetini arttıramama olasılığıdır.rekabetten bahsediyor sonra korkunç ve inatçı olduğunu söylüyor.tedavisi ise ölçülü bir hayatta , makul ve sakin zevklerin rolünü kabul etmekle mümkündür. diyor en sonunda.

ben bu soruyu ilk okuduğumda hayat zevkine engel olan şeyin mecburiyetlerimiz olduğunu düşündüm. yaşamaya mecburuz en başında, sevmeye mecburuz, yemek yemek ,müzik dinlemek bile mecburiyetlerimizden kaynaklanıyor ,çalışmak ,para kazanmak ,insanlarla tanışmak vs. hayatta kalabilmek için mecburuz tüm bu şeylere. ama tüm bu şeylerin aynı zamanda yaşama zevk kattığı da yadsınamaz. yani kısır bir döngü oldu benim için bu cevap.

türkiye'de akp. sağolsunlar, zehir ettiler hayatı.

çok şahsi sebepler olabilir ama hayatın bigün biteceğini önce bilip sonra unutmak çok derin bir hasar bırakıyor. oysa bu bilginin işlenmesi ve doğal olarak yarattığı nihilist duvarı yıkıp geçmek lazım. ölüm bilgisi bizi kurtarıyor kardeşlerim. ölmeyecek olsaydık hiçbir şey yapmazdık. üretmezdik, inanmazdık, yatağımızdan kalkmazdık bile. yarın için bir planımız olmazdı. on yıl sonrasını düşünüp kendimizi motive edemezdik. hayatın biteceği fikri eğer mutluluk veremiyorsa bi yerde bir düşünce hatası yapıyorsunuz. bu bilgi çok önemli bir bilgi. çok önemli. bizi var eden şey direkt bu.

ben eski bir hazcıyımdır. geçmişte keyif vermeyen hiçbir şeyin varlığını gerekli görmeyecek kadar büyük bir hataya gönülden inanmış biriyim. olayların, nesnelerin ve hatta fikirlerin bile sadece hazza hizmet etmesi gerektiği fikri beni paramparça etti. herkesin bir felsefesi var. bakkalın, garsonun, muhasebecinin bile. benim felsefem de hayatın gerçekleriyle yüzleşince çöktü. fanusun dışı hiç öyle pembiş değil. çok sert.

o yüzden zevk almak ihtiyacımız olan bir şey değildir belki? ödev bilinciyle hareket edersek daha uygun, bakın mutlu değil, uygun yaşayabiliriz? işi yarıyor bu fikir. işlenir durumda.

hazzın, mutluluğun, keyfin tek amaç olduğu bütün sistemler çöküyor. olmuyor. insanın canını sıkılıyor. işe yaramadığını hissediyor. biz mücadele seviyoruz. bizi bir şeyi temsil edebilmek iyi, gerekli, yine mutlu değil, iyi ve gerekli hissettiriyor olabilir?

bilmiyorum. ama şu net; mutluluktan daha önemli amaçlar var. mutluluk hakikaten sanıldığı kadar mühim değil. oradan, o kafadan, kendinlik merkezinden çıkmak ve hizmet etmek lazım. ötekine hizmet etmek, yarasını sarmak, işini halletmek. çünkü sürekli büyütecimiz kendi üzerimizde olursa deşecek bir şey kalmayıncaya kadar uğraşıyoruz ve bu zaman kaybıdır. insan kendisi üzerine yalnızca bir kere düşünüp; "ha tamam, by" deyip diğerine geçiş yapmalı. sürekli kendisiyle meşgul olmamalı. "ben buyum ve hepsi bu" demek gerekiyor. duyguları birbirleriyle ikame etmeyelim. neyse o. üzerinde oynamayalım.

düşünceler. gamsız olamamak.

depresyonda olmak.

aynı zamanda zevk almanıza engel olan şeydir.

bizzat hayatın kendisi. yaşamak bir yemek ve hayat gelip bu yemeği alakasız baharatlara boğuyor.

bizim prezo var ya, o.

etrafında lüzumsuz insanların olması. temizle onları var ya gençleşirsin de hayattan zevk de alırsın.

illa ki bir yerlerden çıkıp gelen ve keyfinizin içine eden bir adet sığır.

şüphecilik.

güzel gününde bile moralini bozmayı başarabilen insanlar.

bir ayrılık, bir yoksunluk, biri de ölüm...

mecburiyet hissetmek. bir yerde kalmaya, bir yere gitmeye, biriyle görüşmeye, birinden uzaklaşmaya, sevmediğin bir işi yapmaya, sevdiğin işten ayrılmaya vs. zorunlu olmak. kısacası seçim yapamadan yaşamak.

narsist insanlar. hele ailenizin bir parçasıysalar uzak da duramazsınız.

hayattan zevk almayıp, hatta sürünüp, haklarınızı efendilere yedirirseniz ölünce sınırsız nimetlere sahip olacağınız dalaveresini yayan siyasal islam.