her şeyin en son modelini alma isteği

en yenisini.

tüketime bağımlılık kazanmış insan isteğidir.

ihtiyacı yoktur ama x şeyden bir tane daha, y şeyden farklı bir rengini daha ya da kullandığı elektronik cihaz işlevlerini kaybetmemesine rağmen son çıkanını alma dürtüsü içinden bi' an olsun gitmez.

bu durum mutsuzluk getirir. mutsuz olduğunun da farkında değildir.

yazar bunu bazı bakımlardan kendinden görüp yazdı.

psikolojik bir sorun.

statü gösterme çabasıdır.

'' bakın param var alabiliyorum.'' demektir.

sadece bi orta gelirli tribidir.

(bkz: hedonik tüketim)

fakir ulkelerde statu kazanmak icin yapilan hede

özellikle bilgisayar, telefon, tablet, oyun konsolu, tv vs gibi teknolojik/elektronik aletlerde şahsen hissettiğim duygu, durum.

zaten güncellemeler ve zaman yardımı ile iki sene dolmadan yine masrafa girmektense; en yeni ve -imkan dahilinde- üst modeli tercih edip, daha uzun ve daha performanslı/konforlu kullanırım.

çünkü ben de eskilerin dediği gibi, "ucuz mal alacak kadar zengin değilim."

sonumuzdur. kapitalist sistemin hepimiz oyuncağıyız. her şeyin en yenisine sahip olmaya çalışmak çılgınlıktır. o kadar çok tükettik ki dünya bitti. eğer böyle bir sorunu olan varsa bir psikologla görüşmeli. zira aklı selim insanların yapacağı iş değildir. acıklı bir durumdur.