her terkedilişin varoluşsal bir farkındalık yaratması

terkedilişle birlikte kişide oluşan yalnızlık ve boşluk hissi, kişiyi içsel ve dışsal sorgulamalara itecektir.
bunun sonucunda birey, kendi benliğini ve değerlerini daha derinlemesine inceleme fırsatı bularak bireysel farkındalık düzeyini arttıracaktır.
ardından birey; diğer insanlarla olan bağını, benzer ilişki dinamiklerini v.b etmenleri düşünecektir.
bunun sonucunda bireyin kendi durumundaki farklılıklarını ve benzerliklerini bu etmenlerle birlikte değerlendirip; olaya farklı pencerelerden bakması, benzer bağlar kurması, çıkarımlar yapması ve en önemlisi terk eden birey ile yapacağı empati ile bireyde bir tür bilinçsel öz farkındalık hali görülecektir.

dipnot: psikoloji ve insan ilişkileri benim alanım değil, bu yüzden bu yazıyı edebiyattaki deneme türü olarak değerlendirmenizi rica ediyorum. yazım yanlışı, noktalama işareti gibi hatalarım olduysa affola.

cidden böyle dediğim bir olgu. düşünüyorum da;

birisinde gözümde büyütmemeyi öğrendim.
birisinde yalvarmamayı öğrendim.
birisinde önce karşımdakini tanımayı öğrendim.
birisinde her şeyden vazgeçmenin bazıları için çocuk oyuncağı olduğunu öğrendim.
birisinde kabul etmeyi öğrendim.
birisinde sabretmeyi öğrendim.

sizi bilmiyorum ama ben bu işleri gerçekten düşe kalka* öğreniyorum.

varoluşsal bir farkındalık olarak adlandırılabilir mi emin değilim. daha çok bir nedensellik sorgulamasıdır terkedilenin yaşadığı. sorgulama kuşkusuz ki sonuçta bir farkına varmayla da sonuçlanabilir. ama sonuçlanmaya da bilir..

terk edilen ben miyim, varoluşum mu?
ben kimim?
varoluşuma eşdeğer miyim?