varoluşsal diyalektin transandantal bir katharsis ile çözümü

bir tür fenomenik sublimasyon.
hayatın karmakarışık anlarını alıp, birden “her şey aslında çok anlamlı ya” diye kendini bulutların üstünde hissetmek diye tarif edebilirim.
ya da mesela, bulaşık yıkarken birden “bu köpükler evrenin dansı gibi!” diye ilham gelip ınstagram’a hikaye atarsın ya, tam olarak o işte.
sanki beynin deterjanla yıkanıp zen moduna geçmiş gibi.