herkesi güldürüp geceleri ağlayan insan

(bkz: ben)
aşırı derecede çöküntüde hissediyorum bugün kendimi. gerçekten çok mutsuzum.

yok ben geceleri de kendimi güldürüyorum.

aklıma recep ivedik filmindeki şu meşhur sahne geliyor.

bir gün bir palyaço varmış. bütün ağlayanları güldürürmüş. bir gün bir adam yoğun ağlama sebebiyle bir doktora gitmiş. doktor demiş git o palyaço seni güldürür demiş o da demiş o da benim.

o, sen, ben aslında hepimiz palyaçoyuz.

bir de recep ivedik mi izledin diyebilecek tayfa evet izledim. mesela ben opera, caz, blues dinlediğim gibi arabesk de dinleyebiliyorum ve birini dinlerken kültürlü olmadığım gibi diğerini dinlerken de kültürsüz olmuyorum. film zevklerimde aynı müzik zevkim gibi.

samipaşazade sezai'nin pandomima hikayesindeki tiyatrocu paskal karakteridir.

adile naşit... hep gülerdi, ama bu yitirdiği evladının acısıyla başa çıkmak için kullandığı bir teselliydi. maskeydi.

herkes hayatının en az bir döneminde bu durumu yaşamıştır.

benim. mesela az önce odama yeni biri geldi, bayağı içten karşıladım. diğer arkadaşımı da öyle ama gece olunca bilmiyorum bir şey oluyor ve hüngür şakır ağlıyorum.. bu yüzden erken uyuyorum, hissetmemek, düşünmemek için.