herkesi uzaklaştırıp hiç arkadaşım yok havalarına girmek

hem münzevi hem mihnetli kişinin çelişkisidir.

sandığınız gibi hava atmak değil bu durum..
yılgınlığımızın tek çaresi..
yorumlanmaktan, yorulduğumuz için; bir, bir, terk ediyoruz insanları..
ya da onların bizi terk etmelerine sebep olacak durumları kendi ellerimizle hazırlayıp, sunduktan sonra;
güzel dingin bir dünyaya adım atmanın keyfini sürüyoruz..

dostların çokluğu ile yalnızlığın mevcudiyeti arasında hiçbir alaka olmadığını zamanla anlayacaksınız. ne diyordu şair ,ne zaman bir dosta gitsem evde yoklar.

bir ikizler burcu klasiği

yaşanmışlıklardan ders çıkartıp anlaşılmak için anlatmaktan vazgeçmek.. hava atmak değil kendi kendine mutlu olmak.

tam olarak bu haltı yedim. hepsine tek tek artis gibi posta koydum. sonra da arkadaşım yok diye ağladım. güzel şimdilik.

eğer ki herkesi uzaklaştırıp, yalnız olduğunu beyan ederken mutluluk duyuluyor ise bir sorun yoktur fakat mutlu değil rolü ile ilgi toplanmaya çalışılıyor ise saçmalıktır.

maalesef bu kişi benim. biraz daha tolerans sahibi olmam lazım hoşlanmadığım özelliğin varlığından şüphelendiğim an kesiyorum münasebeti.

içinde bulunduğum durumdur. hiç arkadaşım yok durumu maalesef havasını attığım bir şey değil, iki tane çok sevdiğim arkadaşım var. insanları uzaklaştırma konusuna değinmek isterim, böyle bir şey neden yapılsın ki?
efenim şu yüzden, aşırı kötü şeyler yaşadığım zamanlarda kendimi karşıdaki insanın derdini dinlerken bulduğumda ve bir şey anlatırken çekinceler yaşadığımda, anlaşılmadığımı net şekilde hissettiğimde bu hisleri hissettiğim insanlardan tamamen uzaklaştım. bir kaç kişiyi maalesef kırdım (ama onlar da beni kırmışlardı ve kırmasaydım hayatım boyunca onları tamamen unutamayacaktım). yalnızlık hissi onlar hayatımdayken de vardı zaten, en azından daha az uğraşıyorum şu an, insanların tümü olmasa da büyük çoğunluğu hüsrandır ve belki de ben de o çoğunluğun içindeyim lakin şu sıralar kafa rahat.

(bkz: özeleştiri)
sanırım arada bu hataya düşüyorum. bir bakıma başkalarının verecekleri zararları yalnızlıktan daha korkunç buluyorum.

korkuyordur ama kabul etmek konusunda zorlanıyordur. korkmak kadar insanı hayattan geri tutabilecek bir şey yok, korkmayın. olacaksa kötü bir şey yine olmuyor mu? insanlarla arkadaşlık kurmayınca mükemmel mi geçiyor hayat? biz bu duyguları yaşayalım diye var bu duygular, korkarak, bastırarak kendimizi koruyamıyoruz maalesef. kaçırdığımız güzellikler bize zarar vereceğini düşündüğümüz her şeye değer.

(bkz: mauerbauertraurigkeit)

hiç olmaması harici çok olmaması hayırlıdır.

uzaklaşası gidesi varmış ki gitmiş. gitmeyenler yerli yerinde duruyorlar.