herkesin kendi walden gölünü bulması

henry david thoreau adlı yazarın 1845'te kıyısına bir kulübe inşa ederek iki yıl iki ay iki gün yaşayarak kitap yazadığı gölün adı; walden.

bu doğa içi yerde; natüralist görüşler ve anarşist felsefik ilkeler geliştiren yazar çok okunan 'walden: life in the wood' kitabını da yazar. hala eko-siyaset için bir referans yazını ortaya çıkarılmış olur.

üzerinden neredeyse iki yüzyıl geçmiş işte aynı noktadayız: herkes kendi ölçeğinde, kendi olanakları sınırlarında bir walden yaratsın diye öneriyorum.

toprağın olsun, istersen mendil kadar ama orada ''mevsimleri gözleyerek durmak'' bile büyük bir iş ve ruhsal kazanım.

bu nedenle ''herkesin walden'i olsun'' önermesi dillere, zihinlere pelesenk olsun diyorum.

unutmayalım ki; medeniyet evlerimizi geliştirirken içinde yaşayacak insanları aynı ölçüde geliştirmedi*. iş başa düşüyor. haydi iş başına!

daha önce duymadığım için utandıran ve çok hoşuma giden benzetme. zira thoreau'nun walden kitabını okumamış olsam da farklı sebeplerle benzer fikirler geliştirdim.

kişinin kendi iç sığınağına, potansiyelini bulacağı bir gürültüsüzlük ortamına ulaşmasını ifade eden bir metafor.

yıllar evvel "solitude: a return to the self" isimli bir kitap okumuştum. kitapta thoreau'ya ve walden'a sıkça atıf var. zaten walden'ı da bu sayede okumuştum.

storr'un solitude'unda yalnızlığın, belki daha olumlu ifadesiyle bir başınalığın/bilinçli izolasyonun yaratıcılık ve üretkenlik yönünden incelemesi var. birçok düşünür ve tarihi figürün "başarı"sının ardında kendi walden gölünü bulmuş olmaları gibi bir önerme üzerine şekillenmiş. yalnız kalışın yaratıcı potansiyelinin farkında olmak hayatı biraz daha anlamlı ve tatmin edici yapabilir.