herkesin kendisi gibi mutsuz olmasını isteyen kişi

mutsuzluk kara delik gibi, yanındaki pozitif duyguları emip negatife çeviriyor. aşk acısı çektiğim bir dönemde bütün mutlu çiftlere ayrılmaları yönünde beddua ettiğim hatırlıyorum.
evet, var böyle bizim gibi ruh hastaları.

bencil kişilerdir.
sadece , bana kötülüğü dokunanın, hakkımı yiyenin kısasa kısas olarak ne yaptıysa onu çekmesini dilerim.
yoksa allah herkesin gönlüne göre versin.
üç günlük dünya.

dürüst olucam, ben bazen böyle hissediyorum. böyle bir hayatta / dünyada nasıl mutlu olunabilir diye kafayı yiyorum ama şu anki gözle bakarsak; olan olur bana da dışkı yemek düşer

babaannemdir

uzaklarda aramaya hiç gerek yok. %90 yanıbaşımızda olanlar.

bu durumda yapılacak bir şey yoktur. bu tarz insanların bakış açısından yaptıkları aslında acılarını paylaşmaya çalışmaktır. ama bunun yanlış yol olduğunu anlayamazlar. çok uzun süre boyunca mutsuz olan bir insan artık ahlak ve toplum değerlerinden soyutlanmış ve bencil biri olma yetisini kazanmıştır. bu bencilliğini yanlış görmez, göremez. dolayısıyla başkalarının hisleri umurunda olmadığı gibi kendi mutsuzluğu da artık pasif bir şekilde gelişmeye devam ederek depresyona dönüşür. bu daha çok yoğun ve karanlık bir okyanusta batmak gibidir. yardım eli olarak uzanan insanları kendileriyle beraber dibe çekerler çünkü çaresizdirler.

yalnız bir kişidir. birinin gelip ona yaşadığını hissettirmesini bekler.

boşuna etten içsel bir duvar örerek kendindeki tüm samimi hisleri de kitlemek anlamsız. her insan zaten kendini mutsuz etmek için yemin etmiş gibi yaşıyor . mutlu olmasını dileyerek kontra bir totem de yapılabilir . mutluluk dediğin zaten zınk diye geçip gidiyor. mutlu olsun deyin ki 3 saniyeliğine o da sevinsin. gerisinde zaten hayatı kendine zindan etmeyi başaracaktır.

(bkz: nowhereman)

herkesin benim gibi mutsuz olmasını istemişimdir hep. hayalim... ama benim gibi olması önemli. başkaları gibi mutsuz olursanız yine kıymeti kalmaz.

neyse şakayı bırakırsak* arkadaşlar gerçekten mutlu olacak bir şey yok saçmalamayın.

hem mutluluk paylaştıkça çoğalırken mutsuzluk ise paylaştıkça azalır. sizce hangisi daha makul? mutluluğu paylaşıp çoğaltmak zengini daha da zengin etmek gibiyken, mutsuzluğu azaltmak ise fakire yardım gibi bir şey. bu düzen değişecek!