hevesle gittiğiniz yerlere yürümeye gücünüzün kalmaması

insanlara gereksiz yere fazla değer vermenin sonucunda oluşan durum. bazı şeyler için koşarsın , çabalarsın karşılığını alamayınca koca bir hiçliğin içine düşersin . ve zamanında koştuğun insanların yanına artık gitmeye gücün , takatin kalmaz.

bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?
kimbilir ne bekliyor, kalır mıyım ölür müyüm?
ne malum dünya gözüyle bir daha görür müyüm?

pişman değilim ama caydım sözümden!

camdan bakarak gördüğüm o kadar yakın yer için ayaklarım sanki en dik ve en uzun yokuşları çıkacakmışçasına isteksiz kalbim en uzun kouşu için hazırlamıyormuşçasına yorgun. gözümün görmediği saatlerce uzaklıktaki yer içinse evden uçarcasına çıkan bu ayaklar aynı mı şimdi?

işte bu yüzden, karşılık bekleyerek birşeylere başlamayın.
sevdiğimiz insanların bizi sevme gibi bir zorunluluğu yok.
gidince yıkılacak, ölecek, depresyona girecek kadar bağlanmamak lazım.
yaptığım çoğu şeyi karakterim gereği yapıyorum. ben buyum yani.
bir arkadaşım var 15 senedir arkadaşız. benim ona ihtiyacım olduğunda ki çok nadirdir, yanımda olmadı yada olamadı.
2 elimde kanda olsa bile,ne zaman bana ihtiyacı olduğunu hissetsem sormadan gittim hep. bir gün demedim, ben geldim sen gelmedin bilmem ne diye söylenmedim. çünkü ben buyum, o da öyle bir insan. kabul ettim ve geçtim.
dostluk, sevgililik vs. bu tarz şeylere "vereyim sonra alırım" gözüyle bakmak bana yanlış geliyor.
baktın karşı taraf o kadar da önemsemiyor ah vah etmeden uzaklaşmak lazım sessizce. illa ki karşılık beklerim ama karşılığı yok diyorsanız en doğrusu bu diye düşünüyorum.

başlığı ilk gördüğümde nemrut dağına çıktığım gün geldi aklıma yarı yolda vazgeçmek istedim bırakmadılar yoksa geri dönecektim.
yorumları okuyunca çok şaşırdım.
sanırım ben de bir sorun var.

kim demiş,
şu an çok yorgunum, uyuyayım sabah olsun hele.

yolda heves kaçırıcı ve moral bozucu birtakım aksilikler olduğunu ve senin de onları tolere edemediğini ya da etmek istemediğini gösterir.