gittiğiniz ilk maç

tüm sporseverler için en unutulmaz olandır. yıllar geçse de unutmak imkansızdır.

2006 yılında ''doğu derbisi'' olarak adlandırılan ve taraftarların baya ateşli olduğu elazığspor-malatyaspor maçı. ilk defa statta maç izleyecek olmanın heyecanı tarifsizdi. şimdi yalama olduk orası ayrı mesele...

(bkz: fenerbahçe) (bkz: galatasaray)

(bkz: beşiktaş - ankaragücü)

(bkz: 18 ocak 1995 fenerbahçe eskişehirspor maçı)
ali şen başkan seçilmiş ve bu maçı bedava yapmıştı. müthiş bir kar yağışı altında dibimiz donarak abimle gitmiştim bu maça.
maç 4 - 0 bitti ama 4 golü de göremedim.
tribünün içinde polisler tenekede ateş yakmışlardı, biz de 10 dk bir gidip ısınmaya çalışıyorduk. bu da böyle bir anımdır.

stadyumda izlediğim ilk ve tek maç, ankara'da gençlerbirliği'nin bir kupa maçıydı. türkiye spor yazarları derneği kupası maçıydı sanırım. rakibi hatırlamıyorum (denk kuvvette bir takımdı ve gb o zamanlar süper lig'deydi) ama maçın sonlarında attığı harika frikik golüyle gençlerbirliği almıştı maçı. gençlerbirliği alkaralar taraftar grubunun seçkin bir üyesi çok yakın dostumdur. o götürmüştü beni maça. güzel bir deneyimdi ama evde izlemek daha iyi. *

dayımla kafeye gitmiştik maç izlemeye, normal maça(stadyumdakine) gitmedim hiç. ev dahil maç izlemeyeli de 5-6 yıl olmuştur minimum.

şl'de gs nin manu yu 3-2 yendiği maç. hayatımda ilk kez bir stada gitmiştim.
(bkz: old trafford)

bursaspor - fenerbahçe. iki takımı da tutmama rağmen seyri güzel bir maç olmuştu.

futbol maçı mı diye düşündüm biran:
1986-1987 sezonu.
14 yıl aradan sonra jupp derwall yönetiminde sahaya çıkan galatasaray eskişehirspor'u yenerse şampiyon olcaktı. tarihi bir maçtı ve 2- 1 kazanmıştık...

izmirde yıllar önce babamla gittiğim gençlerbirliği - fenerbahçe maçıdır, fenerbahçe tarafında yer bulamadığımız için tribünün öbür tarafına oturmuş bulunup, fb her gol attığında zıplayıp tepkileri fazlasıyla üstüme çektiğim bir deneyimdir. dövülmeden sağ salim eve döndüğüm güzel bir gündür.

ankaragücü - galatasaray (0-8)

evden kaçtım o maç için. bizimkiler izin vermemişti. yaşım sanırım 16'ydı. öğleden sonra yapılacaktı maç. sabah erkenden eve "maça gidiyorum" yazılı bir not bırakıp yallah! şampiyon olmuştuk. değmişti yani.