hiç evlenmeyecekmiş gibi hissetmek

zaman geçtikçe kuvvetlenen his. 22 yaşındayım ama artık ne evlenebilirim ne de kimseyi sevebilirim gibi geliyor. bak yine yüreğim daraldı. sanırım 1+1 evimde kedisiyle yaşamış bir emekli memur olarak hayata veda edeceğim.

evlenmeyecekmiş gibi değil de evlenemeyecekmiş gibi hissediyorum. üzücü.

potansiyel eşlerim için üzücü bi durum sanırım..

ahanda evlilik yükleniyor. bu his diyor ki bilinç altına kimler kimler evlendi sen evlenmeden yalnız öleceksin. sonra bir bakmışsın damat kahvesi elinde sonra bir bakmışsın sana şu çorapları salona çıkarma diye kaç kez söyledim. hayirli olsun nikahta keramet vardır. şahit lazımsa var ha.

evlenip başıma dert almaktansa evlenmeyip mutlu olmayı tercih ederim.

ilişkideki sorumluluklardan falan bahsetmeme gerek kalmayan herhangi bir insanla tanışacağıma olan inancım ile doğru orantılı bir şekilde azalıyor evet.

(bkz: hiç evlenmeyecek gibi hissetmek)
kendini tanıyan insan hissidir.
ciddiyetsizim ve sorumluluk sahibi olabilecek biri değilim. biri belki benimle evlenmek isteyebilir, bende evlenmek isteyebilirim ama iş bir tık resmileşmeye başlarsa ödümün kopacağına eminim. çok uçuk geliyor ya bana. sevgilim bile yok olum sevgili bulamayacakmış gibi hissediyorum bırak evliliği. *

ben.

his falan da değil, akıllı mantıklı bir karar, ve hatta karar bile değil, doğanın kendiliğinden olan hali.

hep söyledik, 30 yaşından sonra erkek peşinden koşulan, kadın da peşinden koşan hale gelir ve bu yüzden erkeğin %100 kendi aleyhine olan evlilik sözleşmesine imza atması anlamsızlaşır.

çevremde çocuk yapan çiftler delirmiş, kendini ve milleti çok mutlu olduğuna kandırmaya çalışır, hayatını yaşayamaz hale gelmişken çocuksuz insanlar 50 yaşında bile kral gibi yaşıyor, fizikleri çok daha düzgün, modern hayattan, gençlikten haberdarlar. ruhu genç hepsinin. nomal, kendilerine zaman ayırıyorlar.

"büyüyünce sana bakar" diyenler de yan kapıdan çıksın. çocuğa harcadığın parayla bir değil üç yaşlılık garantilersin. ve çocuk sana bakmaz, objektif bakın kabul edeceksiniz.

başlığı açan arkadaşın yaşı 22 ve artık evlenemeyeceğini düşünüyormuş, yazacaklarım bu kadar.

tanım : başlığın sahibinin acil psikolojik tedaviye ihtiyacı olduğunu düşündüğüm hede.

gününü gün eden, her gün başka bir sevgili veya flört insanın hissi sanırım, evlenemeyecekmiş gibi hissetmek ise çok başka bir konu, evlenememek senin elinde olmayan sebeplerdenmiş gibi daha çok ama evlenmeyecekmiş gibi hissetmek yarınlar yokmuşçasına gibi bir anlam verdi bana.
şahsım açısından bakarsam sanırım iki grupta da değilim belki evlenemeyecek olmak daha yakın olabilir. bunun sebebini ise şu şekilde açıklamak isterim ki hiç bir insanla gönül eğlendirmek için bir araya gelmedim ancak eski sevgililerim gözünden kendime bakarak yaptığım bir öz değerlendirme sonucu gayet eğlenilebilir ve yanında sıkılma gibi bir hissin olmadığı ancak zaman zaman çekilmez, huysuz bir insan olduğumu görüyorum. evet gerçekten kendi açımdan baktığım zamanda hayvan gibi eğlendiğimiz anılar canlanıyor gözümde ama bazen gerçekten ben bile kendime katlanamıyorum. zaman zaman 23 yaşına gelmişsin daha gençsin ama bul kafana göre bir kadın hayatını güzelleştirsin, hayvan gibi eğlenin vakti zamanı gelince evlen gitsin diyorum fakat sonradan da kimseye hayatı zorlaştırmaya gerek yok daha sen bile kendine katlanamıyorsun deyip vazgeçiyorum.

sonsuza kadar birine bağlı kalmak çok korkutucu gelmiyor mu

genç kızların hayali diye tabir edilen gelinliğin, şrfszm ne düşlerime ne de rüyalarıma girmişliği yok.

allah belamı versin ki hissettim. inandığınız inandığımız inanacağımız her şey üzerine defalarca yemin edebilirim ki hissettim.

hissettikten takribi 3 hafta sonra ise eşimle tanıştım.

bu bir tercih bence. mutlaka karşınıza evlenebileceğiniz birileri çıkacaktır, ya siz evlenmek istemeyeceksiniz ya da karşınızdaki kişileri beğenmeyeceksiniz. ama kimse için imkansız olduğunu düşünmüyorum, yani "beni kimse sevmeyecek" diye düşünüp evlenemeyeceğini hisseden insanlar varsa eğer büyük bir yanılgı içerisinde olduklarını düşünüyorum.

insanlar 22 yaşında nelerin derdine düşmüş. benim o yaşta tek derdim bütüm olmasın nolurdu. erkeklere de tahammül edemez küçümseyerek bakardım. ilginç bir mahlukatım.

yarını hakkında meraktan çatlayan genç beyanı.
kim bilir...

sık sık bana da gelen histir kendisi.
evlenemeyecekmişim gibi bir his değil, akıllı ve mantıklı bir insan evlenmezmiş gibi geldiği için evlenmeyecekmişim gibi geliyor. hayır; flörtten flörte koşan, nerede akşam orada sabah diyen, gönlü ondan ona kayan bir ayran gönüllü değilim, yıllar önce bir kere sevmiştim ve devamı da olmadı zaten. çok oldu birini seveli ve artık azalmaya bile başladı verdiği his, daha duygusuz ve mantıkçı bir insan oldum gün geçtikçe, insanlardan uzaklaşmaya ve yaptığı hareketleri samimiyesiz bulmaya başladım, bundandır evlenmeyecekmişim gibi hissetmem. sırf evlenmek için güvenmediğim, samimi bulmadığım, iki lafından üçünün yalan olduğunu düşündüğüm et yığınlarının içinden birini seçip nasıl ömrümü onun yanında geçirebilirim ki? ayrıca tek bir insanla, tek bir evin içinde, ölünceye kadar nasıl durulur? bağları kuvvetli biri değilim, ne kan bağım ne de gönül bağım bu kadar kuvvetli, ben ailemdeki insanları bile öylesine bir insan olarak görüp bir gün kendi evime çıkıp bağı bitireceğimi düşünürken, bu evde bile ait hissetmiyorken nasıl... açıkçası bu devirde iyi bir ebeveyn olmak da çok zor, evleneceksem de çocuk yapmak istemeyen biriyle evlenmem gerekir fakat birçok kişinin bilinçaltında "soy devamı" varken bu çok zor. ben yarıştan çekiliyorum, yarışmacı arkadaşlara sabırlar diliyorum ama ben "evlilik" adı altında bir ödül istediğimden emin değilim, kolay gelsin.

ben hiç böyle hissetmiyorum ya, birden tak diye evlenirim ben kesin

evlenmeyi geçtim iki insanın birbirini tamamlaması ve karşılıksız sevmesi imkansız gibi geliyor.

küçük yeğenlerimin bile buna benden daha çok inandığıdır. artık benden geçti ailem bile benden umudunu kesti.
ben dünyaya evlenmek için gelmemişim demek, benim dünyaya geliş amacım farklı.