hiçbir şeye halinin kalmaması

eskiden yapmak için uyumaya bile sabredemediğin o heyecan verici, düşünürken kıpır kıpır olduğun hobilerini yavaş yavaş ertelemeye başlarsın. yorgun hissedersin nitekim. zamanla bu yorgunluğun geçmediğini görürsün, üstelik hiçbir şey yapmamana rağmen artmaya devam eder. ne insanlarla konuşmaya, ne kendini açıklamaya, ne var olmaya devam etmeye enerjinin kalmadığını hissedersin. bir tokat yesem de kendime gelsem dersin, yine de gelemezsin. geleceği düşününce artık endişelenmezsin de. henüz olmadığın gelecekteki kendini bile hisseder, onun yerine de yorgunluk deneyimlersin üstelik. ilacı? yok.

bu ülkede olağan olandır. fiziken çalışmanın yanında bir de 24 saat psikolojik teste maruz kalıyoruz. sanki biri dur ulan bir toplumda en abes ne olabilir diye fikirler sunup üzerimizde deniyor. yaşamak bile külfet oldu bırak bir şey yapmayı.

bazen kolunu kaldıracak halin bile olmaz. yürümeye derman bulamazsın. yok olmak istersin. ve işin garibi o gün kendini yoracak bir şey yapmamışsındır. zihinsel bir yorgunluk belli ki. yukarıda da yazıldığı gibi buralarda böyle.

hepimize doktor lazım bence.

kaytsz ukdesi

bu hal son yıllarda günden güne yayılan ve derinleşen bir rahatsızlık.

kime sorsan sıkıntılı, mutsuz, halsiz, dalgın, iştahsız*..
bütün gün yatmak,hiçbir şey yapmamak hatta bakmamak istiyoruz.tabi gece olunca da yatmak istemiyoruz..peki neden?

sürekli bir şey için çabalamak,kendini vermek gerekiyor.kendiliğinden olan bir güzellik dahi yok!

bize ne oluyor ki hayat oyunundan bu kadar saf dışı kalmak istiyoruz?

anlatmak istemiyoruz mesela.biriyle iki kelam etmek zor geliyor,yardım etmek ağır geliyor,görmek istemiyoruz.

gittikçe ilginçleşiyoruz.

daha anlatacak çok şey ama halim kalmadı.

hayat o kadar zor ki,
geçinme derdi, işten atılmama derdi, terfi alabilme derdi,
öğrenci kardeşlerim için sınavları verebilme derdi,
paralarının yetmeme derdi. türkiye'de kısaca dert eşittir hayat.
bunun sonucunda da haliyle o kadar çabalamaktan, uğraşmaktan, çalışmaktan kimsenin hiçbir şey için hali kalmıyor.
bunun nedeni türkiye'de herşeyin çok zor olması.
para kazanmak zor,
terfi almak zor,
sınavı kazansan bile, mülakatı var, mülakat olsa bile belli bir yakının yoksa bir yerlere atanamıyorsun bu ülkede,
geçinebilmek zaten tamamen bir sanat olmuş.
bundan dolayı yaşadığımız şartlardan dolayı insanların kendine bile tahammülü mevcut değil.
şartlar daha iyi olsaydı da keşke, daha güzel konuşabilseydik.

tutunacak dalımız kalmadıı ...
ağaç olduk !

kafa üç beş yıl geriden geliyo çünkü o arası nasıl geçti bilmiyorum ama beden beş on yıl önden yaşlanıyo... her şey çok saçma ve belirsiz. leyla ile mecnun daki "şu anda buradasınız" sahnesinin içinde gibiyim sdgadhgafsdf

iki gündür lafı oğuz atay'a getiremiyordum, depresiftim kendimi tatmin edeyim bari. mesela tutunamayanların şahı selim ışık yorulmaktan da yorulmuştur.

(bkz: disconnectus erectus)

hani arabayı bir süre garajda tutar ve hiç çalıştırmadığınızda, bir süre sonra çalıştırmak istediğinizde arıza verir ya… ya da evinizi kapatıp bir yıl gelmeyince, evi örümcek ağları basıp toz tutar ya … insan bedeni de böyle bence. vücudun motorunu uzun süre çalıştırmayınca , ihtiyaç duyulan şeyleri yapmak istemeyecek ve yüksek ihtimalle tekleyecektir.

atalarımızın dediği gibi, işleyen demir ışıldar. hareket, hareketi doğurur bir bakıma.