hislerin bazen dayanılmaz olması

o hisle ömür boyu nasıl yaşayacağını bilememektir.

ömür boyu özlemek oldukça anlamsız, dayanılır şey değildir.

sevdiğin insanın vefat ettiği ilk gece.

hep beklenti içinde olduğumuz için karşılanmadığı sürece düşünceler hücum etmeye devam edecek ister istemez dayanılmaz sancılarla baş başa kalacağız.

geçen gün komşumuzun kızı vefat etti. 2 yıldır yatalaktı. taşındığımız dönemde bir kere babamın yürümesine yardımcı olmuş. birkaç gün sonra da nasıl olduğunu anlayamadığımız şekilde vejeteryan olmasına rağmen deli dana hastalığına yakalandı ve yatalak oldu.

annem dün baş sağlığına yemek yapıp götürdü. annesi şöyle demiş; "biz şimdi toprağa bir çukur açıp, kızımı oraya yatırıp üzerine de toprak mı atacağız? herkes ağla açılırsın diyor, ben niye ağlayamıyorum?"

duygularını uçlarda yaşayan insanların iyi bildiği bir durum.

dayanılmaz his yoktur, dayanamayan insan vardır.

her acının çilesi farklıymış ondan sanırım. yaşadıkça anlıyor insan. bazen öyle bir acı gelip buluyor ki seni o zaman anlıyorsun farkını. bu acı diyorsun diğer acılara hiç benzemiyor işte tam o an da dayanılmaz geliyor.

“allah insana kaldıramayacağı yükü yüklemez.” (bakara, 2/286)